Προσπαθώ να καταλάβω το πνεύμα των νεαρών που ονομάζουν Σύστημα μια οποιαδήποτε βιτρίνα, ένα αυτοκίνητο, και του επιτίθενται με μια βαριοπούλα κι ένα μπουκάλι βενζίνη. Μπορώ να αντιληφθώ τις αναγωγές, τους συμβολισμούς, πώς η βιτρίνα της οδού Σκουφά και το Audi συμπυκνώνουν την πλουτοκρατία και την αδικία· αδροί συμβολισμοί, αλλά αναλόγως αδρούς συμβολισμούς χρησιμοποιεί και η κοινωνία του θεάματος για να σαγηνεύσει και να εκμαυλίσει· μερικές ώρες τηλεθέασης σε μεσημεριανάδικα και εσπερινά παράθυρα αρκούν. Αυτή η αναλογία επί του συμβολικού και της ρητορικής, μας δείχνει ωστόσο το Σύστημα και τους Εχθρούς του επίσης ανάλογους· αντιστρόφως ανάλογους, ίσως, αλλά δομικά ανάλογους. Κατοπτρικούς, θα έλεγα. Το κυρίαρχο θέαμα κατασκευάζει χαύνους υπηκόους με τον φενακισμό, με το μόλις διακρινόμενο ψέμα, με την αντιστροφή του κόσμου, με την καλλιέργεια του φθόνου· δρα κυρίως συμβολικά, αποικίζει το φαντασιακό. Ο εχθρός του κυρίαρχου τού επιτίθεται αντιστρέφοντας και εντείνοντας τη ροή της βίας· παράγοντας βία επίσης συμβολική: η τσακισμένη βιτρίνα δεν αλλάζει τις σχέσεις εξουσίας, δεν μεταβάλλει τη διανομή του πλούτου, σπείρει όμως την ανασφάλεια, διαχέει αόριστο φόβο, θαμπώνει τα περιγράμματα. Ποιος είναι το Σύστημα; Ο καταστηματάρχης; Ο καφετζής; Συμβολίζουν την εξουσία ή το κεφάλαιο, όπως τα συμβολίζουν φερ΄ ειπείν οι τράπεζες ή τα κρατικά κτίρια; Οχι. Συμβολίζουν ενδεχομένως την κατανάλωση. Μα και ο κάθε σφυροκόπος σε κάποιο καφενείο καταθέτει τον οβολό του, καταναλωτής είναι και αυτός, σε εγχρήματη οικονομία κινείται.
Σκέφτομαι λοιπόν ότι οι καταδρομικές επιχειρήσεις μικροομάδων, εναντίον συμβολικών στόχων, όπως τα μαγαζιά εν γένει ή ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος, είναι τόσο αυθαίρετες κατά τη σύλληψή τους και θεαματικές κατά την εκτέλεσή τους, όσο και το Σύστημα που πολεμούν. Οπως περίπου έγραψε ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος στο τελευταίο τεύχος της Νέας Εστίας, το βίαιο ξέσπασμα των διαδηλώσεων του Δεκεμβρίου μια δημοκρατική κοινωνία οφείλει και μπορεί να το ανεχθεί και να το αναχωνέψει, να το στοχαστεί και να προχωρήσει. Σε τελευταία ανάλυση, εκείνες τις μέρες, και τις μέρες που προηγήθηκαν, ζούσαμε μια παρατεταμένη απονομιμοποίηση του κράτους, με τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και τον φόνο του 15χρονου. Αλλά η βία μεμονωμένων ολιγάριθμων ομάδων που στήνουν τη δική τους βεντέτα με το Σύστημα, τροφοδοτώντας το θέαμα της βίας, είναι άλλη ιστορία. Διότι εντέλει παράγουν εικόνες προορισμένες να καταναλωθούν, εικόνες προορισμένες να παράγουν αντισυσπείρωση και αντίδραση, εικόνες που δεν προσφέρουν ούτε δέος ούτε κάθαρση ούτε στοχασμό.
Αυτό το θέαμα της βίας κατάγεται από έναν μηδενισμό νετσαγεφικό, αποκαλυπτικό και χιλιαστικό, από ένα φανατικό όραμα καταστροφής του Κακού με οποιοδήποτε τίμημα, με κάθε θυσία. Ο μηδενιστής απαντά στον ζόφο με ζόφο, απλώνει τον ζόφο παντού, τον βαθαίνει, τον εντείνει· δεν κάνει διακρίσεις και διαφορισμούς, όλα είναι Σύστημα, για όλα είναι Εχθρός. Μόνο ο επαναστάτης κατέχει την αλήθεια, μόνο αυτός βλέπει τον Καλό Θεό, όλα τα υπόλοιπα είναι έργα του Μοχθηρού Θεού, έργα κακότητας, άξια μόνο για καταστροφή. Ο πυρήνας αυτού του εγωτιστικού μηδενισμού είναι θρησκευτικός, παλαιοδιαθηκικός· είναι παρόμοιος με ό,τι κινεί τον απεγνωσμένο Σαμψών εναντίον των αμαρτωλών, είναι παρόμοιος με τον καταστροφικό μεσσιανισμό του Ιησού του Ναυή που εξαφανίζει την αμαρτωλή Ιεριχώ. Ο,τι δεν είναι σαν εμάς, ό,τι δεν χωράει στο όραμα, καταστρέφεται. Με κάθε τίμημα.
Ο σαγηνευμένος από τον μηδενισμό νέος, αρνούμενος τον Κακό Θεό, χάνει την πίστη και σε οτιδήποτε Καλό, χάνει το Καλό ως δυνατότητα, δύσκολο μεν αλλά δυνατό. Χάνει την πίστη του στη ζωή· αποστρέφει το πρόσωπό του από την χαοτική δυνατότητα της ζωής, και βουλιάζει στη βεβαιότητα της καταστροφής.
Από τη δίκαιη οργή, από τη οδυνηρή διαπίστωση της αδικίας και της διαφθοράς, μέχρι την ισοπέδωση των Γομμόρων που δεν περιέχουν ούτε έναν ενάρετο, η απόσταση είναι τεράστια. Σε αυτή την απόσταση, από το βιβλικό Κακό έως το υστερονεωτερικό σήμερα, σε αυτό τον χώρο, αναπτύσσεται κουτσά-στραβά η πολιτική κοινωνία, η δημοκρατία, η συγκατοίκηση με τον άλλο, η γόνιμη αμφιβολία, η διαλεκτική.
Αυτός ο χώρος είναι δύσκολος στη συντήρησή του, απαιτεί ενέργεια, σκέψη, καλλιέργεια σχέσεων, αμοιβαία προσφορά αισθημάτων, υπέρβαση της μνησικακίας και του φθόνου, υπόσκαψη της Μίας Απόλυτης και Τρομακτικής Αλήθειας· είναι το δύσβατο πεδίο της ανθρωπινότητας, της συμπόνιας, της ενσυναίσθησης, της αλληλοπεριχώρησης. Είναι το δύσκολο πεδίο της αγάπης.
Απέναντι στο ζόφο του μηδενισμού, κάποτε ερεθιστικού μα συχνότερα τρομακτικού και ολέθριου, απέναντι στον τόσο χαρακτηριστικά ευρωπαίκό μηδενισμό που σφραγίζει τα πνεύματα από τους Ρώσους του 19ου αιώνα και τον Νίτσε έως ποικίλες εκδιπλώσεις του φαντασιακού στον 20ό αιώνα, τι θα αντιπαραβάλλαμε;
Το δύσκολο πεδίο.
29 Σχόλια
Comments feed for this article
22 Μαρτίου 2009 στις 2:07 μμ
sssssss
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
22 Μαρτίου 2009 στις 2:33 μμ
hope
Αγαπητέ κύριε αφού πορεύεστε σε μια ζωή με χαοτικές δυνατότητες όπως λέτε γιατί θεωρείτε αδύνατο η κίνηση της χαοτικής ζωής να επιβάλλει ένα γενικό ξεκαθάρισμα νετσαγιεφικού μηδενισμού κι ακόμη σκληρότερου; γιατί απωθείτε τον νετσάγιεφ ως ζοφερό λάθος; Γιατί θεωρείτε αδύνατο η χαοτική κίνηση της ζωής να τροφοδοτείται από τη δύναμη της ισοπέδωσης, της εξόντωσης των αδυνάτων, των ανίκανων να επικρατήσουν και όχι από την αγάπη του ενός για τον άλλο; Ποιος είναι αυτός από τον οποίον εμπνέεστε; Αφού φτάνετε στο σημείο να υποσκάπτετε τη Μια Απόλυτη Αλήθεια που σας μείνανε αναστολές;! Που δειλιάζετε; Από ποια κλωστή κρέμεστε;
Αλλά θα μου πείτε, τι είναι μια κλωστούλα; Πολύ πιθανό να κοπεί και αυτή και να πιάσετε τον Νετσαγιεφ από το χέρι, αν δεν το έχετε κάνει κιόλας, υποσυνείδητα. Κι έτσι ενώ στην αρχή, όπως η Βασιλειάδου στο η κυρία δήμαρχος, «Θα βάλετε να διώχνουν τα ‘χελιδόνια’ με τα καλάμια να μη σας κουτσουλάνε» μετά όμως θα διώχνετε τα ‘χελιδόνια’ με τις σφεντόνες, τις καραμπίνες και τα δρεπάνια!
22 Μαρτίου 2009 στις 2:45 μμ
ilias
΄΄Αλλά αν από τη μια πλευρά υπάρχει, σ΄αυτό το φαινόμενο, μια θαρραλέα κατάφαση της ζωής, μια δημιουργία νέων κοινωνικών συνδέσεων, σημείων μιας προμηνυόμενης διαδικασίας μοναδικοποίησης, από την άλλη ένα τέτοιο φαινόμενο προαναγγέλλει εξίσου έναν κίνδυνο. Να θεωρηθεί η κατεδάφιση σαν κατάληξη, αντί ως ο αναγκαίος δρόμος που οδηγεί στη δημιουργία. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που το να υποκύψουμε στη γοητεία της καταστροφής έχει ακραίες συνέπειες, όπως τη βία που στρέφεται εναντίον της ζωής στον κόσμο στον οποίο υπάρχουμε. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα ακούσουμε πως :αν πρέπει να ζούμε σε ένα κόσμο τόσο επισφαλή, τότε αξίζει να είμαστε οι υπεύθυνοι για τον θάνατο του. Αυτό το είδος του κινδύνου είναι που ο Γκουαταρί ορίζει ως μικροφασισμό. ΄΄
Μικρό απόσπασμα από κείμενο των Γκουαταρί -Ρολνίκ για τις ΄΄ταραχές΄΄ του 1982 στη Βραζιλία. Αξίζει κανείς να αναζητήσει όλο το κείμενο και όχι μόνο για την επικαιρότητα του. Μικροπολιτικές, από τις εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα.
22 Μαρτίου 2009 στις 4:54 μμ
manitaritoubounou
Ναι!
Είναι άλλη ιστορία η εξέγερση – ξέσπασμα του Δεκέμβρη σε 42 (νομίζω) πόλεις με γνωστές αιτίες και άλλο η βία σε συμβολικούς στόχους, χωρίς καμιά ανάλυση της εξέγερσης ξεσπάσματος.
Ψάχνω να βρω κείμενα – αναλύσεις από τους εξεγερμένους για τα νέα δεδομένα και ελάχιστα βρίσκω. Φυσικά θα υπάρχουν περισσότερα, αλλά εμείς οι πολλοί πως θα τα αναχωνεύσουμε;
22 Μαρτίου 2009 στις 8:15 μμ
dead man learning
Μα πόσο τυχαίος είναι ο μηδενισμός από τον 19ο στη νεωτερικότητα και μέχρι σήμερα και πώς να τον καταδικάσεις ή καλύτερα ποια μορφή του καταδικάζουμε; Ας υποδείξει κάποιος έναν γενικευμένο τρόπο ανθρωπινότητας για να δούμε πόσοι πιστοί θα προσέλθουν. Μηδενιστής είναι και ο κεφαλαιοκράτης, και ο επαναστάτης, και ο αποστασιοποιημένος, και η νοικοκυρά, όταν το εγώ «μηδενίζει» τις ανασφάλειες που το απειλούν. Με αρχι-μηδενιστή τα μέσα που θεσμοθετούν τις άκριτες μηδενιστικές τάσεις (σύσσωμο το συρφετό της τηλεόρασης και της παραπληροφόρησης). Το εγώ δεν είναι κάτι αρνητικό ή θετικό, νόμιμο ή παράνομο. Είναι υποκρισία να μη δεχόμαστε ότι υπάρχει σε όλους και κατευθύνει τη συμπεριφορά και τις επιλογές όλων. Η άρνησή του ή η κατάργησή του σε πρακτικό επίπεδο δεν ωφελεί κανέναν. Αντιθέτως, η ισοπέδωσή του δημιουργεί τις κάθε είδους επαναστάσεις. Υπάρχει ισοδυναμία στη βία, οι εντάσεις προκύπτουν από τα μεγέθη, όμοια σε ένταση αν και διαφορετικά. Η πρακτική της ήσσονος βίας που υποδηλώνετε πηγάζει από αυτό που ονομάζετε «το δύσκολο πεδίο» και που προϋποθέτει εσωτερική δύναμη και πολλή δουλειά. Με τις έννοιες ανθρωπινότητα και ενσυναίσθηση, η δύναμη απλά κοσμικοποιείται μέσα από αφηρημένες υποθέσεις και εκδηλώνεται ανάλογα, δυστυχώς δεν εξαφανίζεται.
23 Μαρτίου 2009 στις 2:27 πμ
no frost
@dead man learning,
μου άρεσε πολύ αυτή η ποιητική εισαγωγή σου…God I had to forgive you many times…
Μοιάζει σαν η συνείδησή σου να βρίσκεται σε σημείο βρασμού…ή τήξεως(;)..κάτι που αμφισβητεί κάθε βεβαιότητα, που ψάχνει εναγωνίως να βρεί την κατάλληλη ρήξη που θα κλονίσει το κατεστημένο.. Κάτι που θα σφραγίσει τις εξελίξεις.. Υπάρχει άραγε αυτό; όλοι οραματιζόμαστε κάποτε μια εξέγερση, που θα μας απάλασσε αίφνης απο όλη αυτήν την σαπίλα, την διαφθορά, την εκμετάλευση, τον πόνο, το καθημερινό εργασιακό, σιωπηρό μαστίγωμα, την θανατερή ανία της δήθεν ζωής, την υποκρισία, την φρίκη.. Μερικοί θάδιναν και την ζωή τους την ίδια για να ζήσουν μιά στιγμή ελευθερίας και γνήσιας ζωής..άλλοι το ρίχνουν στα ναρκωτικά γιατί δεν αντέχουν.. Κι άλλοι απλά υποκύπτουν. Αποκτηνώνονται, εξαχρειώνονται, γίνονται απατεώνες, κλέφτες, πόρνοι και πόρνες, απολιθωμένα τέρατα μπροστά στην τηλεόραση.. Άλλοι ενώνονται σε αγέλες, σε χουλιγκανοπαρέες, συμμοριούλες, μπαχαλοπαρέες που κάνουν φάν να τα σπάνε.. Μερικοί αδιαφορούν πλήρως αν πρόκειται για μαγαζάκια ή τράπεζες, άλλι όπως οι πολιτικοποιημένοι ή οι αναρχικοί δεν σπάνε μαγαζάκια.
Εγώ για να σου πω την αλήθεια δεν το βλέπω και τόσο δραματικό να σπάσεις την βιτρίνα μιάς τράπεζας και σε μια ιδιαίτερη κατάσταση μάλλον θα με ευχαριστούσε να το κάνω. Δεν με σοκάρει καθόλου. Είναι ένα είδος «εθιμικού δικαίου», ένα τόσο συνηθισμένο τελετουργικό, που το βλέπουμε σε όλα τα ντοκυμαντέρ του Μάη του ’68 και τότε δεν τα έκαναν αυτά κουκουλοφόροι. Το θέμα είναι τί αλλάζει πολιτικά με αυτά, και μήπως σήμερα και εν Ελλάδι πρόκειται και για ασφαλίτικο δάκτυλο πολλές φορές..
Όλη η ιστορία αυτή..είναι τραβηγμένη απο τα μαλλιά λόγω της προπαγάνδας της τηλεόρασης. Στην Ελλάδα ποτέ, κανείς πολίτης δεν κινδύνευσε ή τραυματίστηκε ποτέ απο σπάσιμο βιτρίνας ή γκαζάκι σε αμάξι.
Επιτέλους δηλαδή, στην Ελλάδα σήμερα σκοτώνονται καθημερινά άνθρωποι γιατί δεν υπάρχουν κρεβάτια στις εντατικές, γιατί υπάρχουν απαράδεκτα εργατικά ατυχήματα αφου οι εργοδότες δεν λαμβάνουν μέτρα, ατυχήματα που η τηλεόραση δεν αναφέρει ποτέ, ρίχνουν βιτριόλι στην Κούνεβα, σκοτώνουν πούστικα εκείνη την 40χρονη κρατούμενη σε ενα πλοίο μεταγωγής, με καθαρό υπεύθυνο το κράτος, έχουμε ύποπτες αυτοκτονίες στις φυλακές και στον στρατό, εξόντωση μεταναστών, έχουμε συνταξιούχους που αργοπεθαίνουν και θα με νοιάξουν εμένα τα..τζάμια;
Το Ελληνικό κράτος σκοτώνει και μάλιστα με αδιαφορία ενω χουντοποιείται συνεχώς και θα με πειράξει εμένα αν ένα παλληκάρι σπάσει την νέα Lexus ενός βουλευτή που κάνει 75.000 ευρώ; Φυσικά και θα το χαρώ να της βάλει φωτιά, ακόμη και συμβολικά, όπως ακριβώς και πολλοί άλλοι. Αυτό συνέβη άλλωστε μπροστά μου σε μια διαδήλωση στην Πατησίων τότε με την Ολυμπιακή και κανείς δεν αντέδρασε, ουτε τα εμπόδισε, ούτε σοκαρίστηκε, ούτε φωτογράφησε τα 3 παιδιά αυτά να τα καταδώσει που δεν φορούσαν μάλιστα κουκούλα. Οι περισσότεροι είχαν τα κινητά και φωτογράφιζαν ευχαριστημένοι το φλεγόμενο αυτοκίνητο ως..ωραίο event.
Κι όλοι ξέρουμε κατα βάθος ότι περί θεάματος πρόκειται, ένα ritual εξαγνισμού, μια ομοιοπαθητική εικόνα για το πως καίγεται η ζωή μας στην πραγματικότητα…
Ως εκ τούτου αγαπητοί μου φίλοι, περί όνου σκιάς η φασαρία και δεν μασάμε ταραμά. Και τα μέτρα για την κουκούλα όχι μόνον νομιμοποιούν το χαφιεδιλίκι των μπάτσων αλλά οξύνουν περαιτέρω επίτηδες την κατάσταση για να χτυπήσουν το επερχόμενο κίνημα. Το θέμα είναι καθαρά λοιπον πολιτικό και όχι τόσο σωτηριολογικό ή ηθικό.
23 Μαρτίου 2009 στις 3:58 πμ
no frost
Άσε που υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τους κουκουλοφόρους όπως ο Άρης Σπηλιωτόπουλος που τους παίρνει κι αγκαλίτσα.. http://vapsomalliades.blogspot.com/2009/03/blog-post.html
Αμέ!
23 Μαρτίου 2009 στις 7:30 πμ
Γαριβάλδι
Τα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας ξεχωρίζουν, ανάμεσα στ’ άλλα, και για την διαχρονικότητα των χαρακτήρων τους. Στην περίπτωση των Δαιμονισμένων του Ντοστογιέφσκυ αυτή η διαχρονική πορεία επιτείνεται από το γεγονός ότι η μορφή του Stavrogin συσσωματώνει πλευρές και χαρακτηριστικά των υπόλοιπων πρωταγωνιστών, στον ίδιο βαθμό που και αυτοί περιστρέφονται μέσα στο μαγνητικό πεδίο εκείνου.
Οι ηγέτες της σύγχρονης τρομοκρατίας, όπως και αυτής της κάθε εποχής, ασκούν μία έντονη γοητεία στους θεατές ή ακροατές των πράξεων τους, δίνουν την ευκαιρία στον φιλήσυχο πολίτη να προβάλλει πάνω τους σημεία της προσωπικότητας του και έτσι να ταυτιστεί μαζί τους, ακόμα και όταν τους καταδικάζει εξ’ αποστάσεως ή κατόπιν της σύλληψης τους. Το γοητευτικό περιβάλλον ευνοεί το «απόκρυφο» του φαινομένου. Μέσα σε μία κοινωνία απόλυτα διαφανή, υπάρχουν λοιπόν κάποιοι που διατηρούν αλώβητη την ιδιαιτερότητα τους, έστω και εάν αυτή η ιδιαιτερότητα είναι αρνητική. Αυτό και μόνο το στοιχείο γίνεται αφορμή υπέρμετρου θαυμασμού. Μόνο που αυτή η αδιαφάνεια είναι πάντοτε λιγότερο αμιγής απ’ όσο την φαντάζονται οι απλοί πολίτες. Όπως ο Stavrogin και ο Pëtr Verhovenski συμμετείχαν στην κοινωνική ζωή της μικρής επαρχιακής πόλης και μάλιστα συναγελάζονταν με τα ανώτερα στρώματα, έτσι και οι τρομοκράτες αρχηγοί, εάν θέλουν να είναι συνεπείς με τον ρόλο τους, οφείλουν είτε να προέρχονται από τις ανώτερες τάξεις είτε να κατέχουν τα εχέγγυα της, την υλική περιουσία. Η ζωή τους κυμαίνεται στα όρια του «διαφανούς/ αδιαφανούς». Αυτό είναι το μυστικό τους, καθώς γεννά υποψίες, φήμες και διαδόσεις, που με την σειρά τους δυναμώνουν το ειδικό βάρος της αποστολής
Οι ενέργειες τους σκανδαλώδεις, εντυπωσιακές, αντιφατικές. Δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος για τον Stavrogin να τσαλαπατήσει κάποιους με τα άλογα του, να φερθεί βάναυσα σε μία κυρία του καλού κόσμου και να την προσβάλλει δημόσια ή- το χειρότερο- να συνάψει παράνομες ερωτικές σχέσεις με αθώες γυναίκες ή να διαφθείρει την μικρή ανήλικη, όπως δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος για τον Pëtr Verhovenski να περιφέρεται από σαλόνι σε σαλόνι και από καταγώγιο σε καταγώγιο με σκοπό την διάδοση ψευδών ειδήσεων και κουτσομπολιών (αφήνουμε κατά μέρος τις όποιες υπαρξιακές ή μεταφυσικές αναγωγές αυτών των συμπεριφορών). Οι πράξεις σαν πράξεις απογυμνωμένες από μεταφυσικές ερμηνείες δεν μπορούν παρά να υποδηλώνουν τον σκοπό τους: την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πρόκληση αναταραχής και πανικού. Αυτή η νετσαγιεφική πρακτική, όμως, είναι αποτελεσματική, στο βαθμό που προσδίδει μεγάλη βαρύτητα σ’ ένα μικρό ψέμα. O Tihon δικαιολογημένα επισημαίνει στον Πρίγκιπα ότι εκβιάζει το μίσος του κόσμου, όσο- προσθέτουμε εμείς- ο Pëtr Verhovenski τον φόβο και τον θαυμασμό με τις ανύπαρκτες επαναστατικές του «πεντάδες».
Είναι τόσο αλήθεια ότι η απομάκρυνση τους από τον αληθινό λαό τους πορώνει και τους τυφλώνει -είναι αξιοσημείωτο ότι η λογοτεχνική περιθωριοποίηση των εργατών και αγροτών όσον αφορά τις δολοπλοκίες των Δαιμονισμένων συνεισφέρει σ’ αυτό το συμπέρασμα-, όσο αληθινό είναι και το ερώτημα σε τι τελικά αφορά και ποια είναι η επίδραση της 11ης Σεπτεμβρίου στην καλυτέρευση της ζωής αυτών που πραγματικά υποφέρουν. Όμως και εδώ υπάρχει ένας ισχυρός αντίλογος. Η μη συμπόρευση της αγροτιάς με τις επαναστατικές πρακτικές των αναρχικών της Ρωσίας καθόρισε σ’ ολόκληρο τον 19ο αιώνα τους κύκλους της ύφεσης και της έξαρσης της τρομοκρατικής δράσης. Ο λαός εξυμνείται και καταδικάζεται ως ανώριμος σύμφωνα με το κατά πόσο αντιδρά σ’ αυτά που γίνονται για εκείνον, είναι το «αντικείμενο» της δράσης, ο λήπτης, και σαν τέτοιος «συμμετέχει» στο όλο δράμα. Η κοινωνία τίθεται λοιπόν στην θέση του θεατή, φαινομενικά ανήμπορη, ουσιαστικά υπεύθυνη. Ακόμα και την τελευταία στιγμή αδυνατούν όλοι να αντιληφθούν ότι ο Stavrogin και ο Pëtr Verhovenski είναι αυτοί που πραγματικά είναι. Είναι μέσα στην διαλεκτική αυτή και την υπέρβαση της που καθίσταται δυνατή η όποια αληθινά επαναστατική αλλαγή της καθημερινότητας.
Η ιδεολογία είναι πάντοτε το αποτελεσματικό όπλο για την ενίσχυση της τρομοκρατικής πρακτικής. Και η ιδεολογία δεν είναι κάτι ξέχωρο από την ιστορία και την ερμηνεία της. Οι ισλαμιστές τρομοκράτες του σήμερα υιοθετούν μία συγκεκριμένη ερμηνευτική της ισλαμικής θρησκείας, κάποτε περιθωριοποιημένης και τοπικού χαρακτήρα (την σημασιολόγηση του Ισλάμ από τον πουριτανικό Ουαχαμπιτισμό), όπως άλλοτε οι ακροαριστεροί τρομοκράτες υιοθετούσαν μία συγκεκριμένη, μεριστική ερμηνεία του μαρξισμού και οι ρώσοι αναρχικοί μία sui generis σύνθεση της δυτικής επαναστατικότητας και του αθεϊσμού με την χιλιαστική και εσχατολογική χριστιανική λαϊκή παράδοση (τα λεγόμενα για τον Ιβάν Τσάρεβιτς το πιστοποιούν).
Το σχήμα είναι απόλυτα αυτό- αναφορικό. Το υποκείμενο επιλέγει τα στοιχεία εκείνα που κρίνει λειτουργικά, τα συνθέτει, τα αναμιγνύει και τα προβάλλει στον «αντικειμενικοποιημένο» λαό, που όταν αδυνατεί να τα κατανοήσει, περιπέφτει σε δυσμένεια. Μπορεί κάποιος να μελετήσει πόσο συχνά και με πόση επιλεκτικότητα εμφανίζεται στην επιχειρηματολογία της Al Qaida η αναφορά στον χειμαζόμενο παλαιστινιακό λαό ή η επίκληση του παγκόσμιου χαλιφάτου. Ο εγωϊσμός υπολανθάνει και μας οδηγεί στον πειρασμό να σκεφτούμε πόσο υγιή αντανακλαστικά επέδειξε η Εκκλησία όταν καταδίκασε με δριμύ τρόπο τις ακραίες μορφές επιζήτησης του μαρτυρίου από κάποιους χριστιανούς την περίοδο των ρωμαϊκών διωγμών. Οι τρομοκρατικές απόπειρες κατά του Τσάρου γεννιούνται και καταλήγουν στην απαξίωση της Ιστορίας από το θριαμβεύον εγωϊστικό υποκείμενο, όπως ακριβώς και οι αιρέσεις του χριστιανισμού διεκδικούν εδώ και τώρα την αλήθεια της ερμηνείας τους και την επιβράβευση αυτής από την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Ο εχθρός, που καταγγέλλεται από τον αναρχικό για την σκληρότητα και την καταπίεση που ασκεί στην κοινωνία, μεταθέτει την ψυχαναγκαστική του δομή στο εσωτερικό του ανατροπέα του. Ο Pëtr Verhovenski «δένει με τσιμέντο» την συνεκτικότητα των ακολούθων του, εμφυσώντας σ’ αυτούς τον φόβο, όχι τόσο της ανακάλυψης τους από τις αρχές, όσο των αντιποίνων από τους συντρόφους τους. Η συνενοχή τους στον φόνο του Shatov τους απαλλοτριώνει την ελευθερία και την κρίση , για χάρη των οποίων συστήνουν τον επαναστατικό πυρήνα. Είναι το ίδιο ανελεύθεροι όσο και οι εξουσίες που καταπολεμούν. Ίσως ακόμη περισσότερο. Διότι οι αστές κυρίες, ο τοπικός διοικητής και οι εύπορες οικογένειες της μικρής επαρχιακής πόλης διατηρούν ένα αντίτιμο, έστω και αρνητικό, την αγωνία τους για συμμόρφωση με την «μόδα» και την σύγχρονη τάση, δηλαδή την πάση θυσία διατήρηση του status quo. Αυτοί όμως;
Οι τρομοκράτες κάθε εποχής δεν «εργάζονται» στον κοινό τους σκοπό, στην ιερή τους αποστολή. Παίζουν μ’ αυτήν, αδιαφορώντας για το τελικό αποτέλεσμα. Γνωρίζουν την ενδεχόμενη αποτυχία, αλλά επειδή έχουν θεοποιήσει τόσο πολύ τον εαυτό τους, καθορίζονται από τις πράξεις τους αυτές καθ’ εαυτές. Ζώντας μέσα σε μία κοινωνία που έχει παύσει από καιρό να υπάρχει αυθεντικά, μπορεί ο Stavrogin να ερωτοτροπεί με τον μηδενισμό, ο Kirilov με τον αθεϊσμό και ο Shatov με τον Θεό. Όλα είναι το ίδιο, αφού όλα επιτρέπονται. Όλα έχουν μετατραπεί σε ανταλλακτικές αξίες, κατά συνέπεια το νόημα μπορεί ν’ αντληθεί μόνο μέσα από το «βασανισμό» και τον αποτροπιασμό. Είναι λοιπόν κατανοητό πόσο μπορούν να συνδέονται οι τηλεοπτικές περιγραφές των αποκεφαλισμών στο Ιράκ με την δολοφονία του Shatov αμέσως μετά την εσωτερική του αλλαγή και ευτυχία, όταν η γυναίκα του φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, έστω το παιδί του Stavrogin. Οι εναλλαγές ευτυχίας- δυστυχίας, καλού- κακού, πίστης- απιστίας απονεκρώνουν τελικά την όποια ηθική ευαισθησία και μηδενίζουν τα πάντα. Η ανία του Πρίγκιπα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του πλούτου του, έχει βαθύτερες υπαρξιακές ρίζες. Τα εγκλήματα από βαρεμάρα, η απουσία νοήματος, το ασύμμετρο της πράξης προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, είναι συμπτώματα αυτής της ανθρώπινης εξαχρείωσης. Το παγερό πρόσωπο του τρομοκράτη είναι η «μάσκα» που επιλέγει να φορέσει, ανταποκρινόμενος πλήρως στην αδιαφορία μίας ολόκληρης κοινωνίας.
Παρά ταύτα, η διαφορά του έργου του Ντοστογιέφσκυ από την σημερινή εποχή είναι ευδιάκριτη. Η δομή, ψυχολογία, διαμόρφωση του υπερβατικά κακού Stavrogin έχει διαχυθεί και έχει καθορίσει συνολικά το μεταμοντέρνο άνθρωπο, ενώ η συνειδητή και πρακτική κακότητα του Pëtr Verhovenski παραμένει ακραία και περιθωριακή. Όταν ο μοναχός Tihon αντικρούει τον Stavrogin, λέγοντας ότι ο κόσμος σε μία ενδεχόμενη δημοσίευση της εξομολόγησης θ’ αντιδράσει εν τέλει περιπαιχτικά, είναι σαφές ότι προϋποθέτει την ήδη συντελεσθείσα διάδοση του κακού στην καθημερινότητα της μάζας. Τίποτα πλέον δεν προκαλεί αποτροπιασμό, ούτε και το χειρότερο έγκλημα. Η ψυχική διάθεση του Πρίγκιπα απέναντι στις προκλήσεις του περιβάλλοντος (ανία, παγερότητα, ειρωνεία, ηδονή για σκάνδαλα, συνεχής αναζήτηση εμπειριών) είναι κοινός τόπος πλέον για τον άνθρωπο της νέας εποχής. Ο Stavrogin γίνεται το συλλογικό «εμείς».
Από την άλλη πλευρά, οι ιδεολόγοι, τύπου Pëtr Verhovenski, παρά την συνειδητή κακότητα τους, χάνουν έδαφος μπροστά στην τόση αδιαφορία και ωθούνται ολοένα και περισσότερο σε σκληρότερες πράξεις, που επίσης τροφοδοτούν το καταναλωτικό κοινό με θεάματα. Ουσιαστικά «παίζουν», έστω και ασυνείδητα, το παιχνίδι των υπανθρώπων, που ενδόμυχα μισούν. Οι ενέργειες τους έχουν οξύτητα και πάθος, χάνουν όμως σε έκταση και βάθος χρόνου.
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνος του ούτε και στο πιο αποτρόπαιο έγκλημα. Συνοδεύεται από την αδηφάγο διάθεση της κοινωνίας, της δικής του κοινωνίας.
(Τμήμα δοκιμίου για τον ντοστογιεφσκικό Σταυρόγκιν, αφού Νετσάγιεφ χωρίς Ντοστογιέφσκι δεν γίνεται). Συγγνώμη για την έκταση του κειμένου!
23 Μαρτίου 2009 στις 3:36 μμ
dead man learning
Σε ευχαριστώ no frost.
Σε σημείο βρασμού; Εξαρτάται πώς βιώνεται η αναστάτωση. Δεν ψάχνω να βρω την κατάλληλη ρήξη αλλά τις σχέσεις μεταξύ τους, δύσκολη υπόθεση ομολογουμένως, και υποκειμενική. Όσο για βεβαιότητες, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν εκτός κι αν κάποιος τις εφαρμόζει με βία. Θέλω, επίσης, να πιστεύω ότι μπορεί να μετουσιωθεί ο συρφετός της παραπληροφόρησης και της παρερμηνείας (όσο και να ακούγεται ουτοπικό), το εύκολο, δηλαδή, με κάποιο τρόπο από μία άλλη πλειοψηφία (που δεν υπάρχει ακόμα), η οποία μέσα από την πολιτική να καταφέρει να αποδώσει την ηθική της δικαιοσύνης που δεν καταπατά τη διαφορά. Είναι αδιάρρηκτη η σχέση μεταξύ πολιτικής και ηθικής.
23 Μαρτίου 2009 στις 10:42 μμ
dianathenes
«Επιτέλους δηλαδή, στην Ελλάδα σήμερα σκοτώνονται καθημερινά άνθρωποι γιατί δεν υπάρχουν κρεβάτια στις εντατικές, γιατί υπάρχουν απαράδεκτα εργατικά ατυχήματα αφου οι εργοδότες δεν λαμβάνουν μέτρα, ατυχήματα που η τηλεόραση δεν αναφέρει ποτέ, ρίχνουν βιτριόλι στην Κούνεβα, σκοτώνουν πούστικα εκείνη την 40χρονη κρατούμενη σε ενα πλοίο μεταγωγής, με καθαρό υπεύθυνο το κράτος, έχουμε ύποπτες αυτοκτονίες στις φυλακές και στον στρατό, εξόντωση μεταναστών, έχουμε συνταξιούχους που αργοπεθαίνουν και θα με νοιάξουν εμένα τα..τζάμια;
Ξέχασες και άλλους σκοτωμούς καθημερινούς και εξευτελισμούς στους δρόμους τους πηγμένους όταν περιμένουμε, στα τηλέφωνα που ποτέ δεν απαντάνε, στις ουρές, τους τεμενάδες στους γατρούς, τους δασκάλους, εφοριακούς, ελεγκτές, σε κάθε είδους διευθυντάδες…..για να κάνουν αυτό για το οποίο τους πληρώνουμε εμείς
γεια στο στόμα σου!
23 Μαρτίου 2009 στις 11:14 μμ
ilias
@dianathenes
Κατανοώ εντελώς αυτά που λέτε και θα μπορούσα να κάνω contributions στη λίστα σας των καθημερινών εγκλημάτων που συνθέτουν το προφίλ μιας »παιγμένης» αυταρχικής εξουσίας, αλλά αν δούμε το θέμα μόνο σαν απολογισμό σπασμένων τζαμιών η θέαση γίνεται περιπτωσιολογική , όπως ακριβώς εμφανίζει και τις αυθαιρεσίες της η εξουσία. Δηλαδή αντικειμενοποιώντας τις σε συγκεκριμένα παραδείγματα -τα οποία μπορεί στη συνέχεια και να καταδικάσει- προκειμένου τελικά να αντικειμενοποιηθεί η ίδια. Και στοχεύοντας έτσι στη δημιουργία της εντύπωσης στους πολλούς πως έχει μια φύση, πως η εξουσία είναι ένα πράγμα , ένα αντικείμενο και όχι μια σχέση. Αν κάτι διαφέρει και ενδεχομένως έχει κάποιο νόημα στα »σπασίματα» είναι αυτή ακριβώς η μη περιπτωσιολογική σημασία των γεγονότων, άσχετα πόσο συνειδητή ή όχι είναι σε όσους τα πράττουν. Σε τελική ανάλυση συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τα μπάχαλα δεν έχει και πολύ σημασία. Αυτό που έχει είναι η διακύβευση της έννοιας της εξουσίας. Σε καλό να μας βγει…
24 Μαρτίου 2009 στις 12:35 πμ
no frost
Βρε παιδιά τα μέτρα αυτά είναι εντελώς αστεία, καταγέλαστα, ρεντίκολο.
Δηλαδή τι σημαίνει οτι απαγορεύεται να καλύψεις τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου; Αν αντι για κουκούλα δηλαδή αφήσεις μούσια και μακριά μαλλιά και αφέλειες κάνει;Μήπως να αλλάξουνε και οι emo χτένισμα; Να τα ρίχνουν μπροστά να γίνει κουκουλέξ;
Αν μερικοί κουκουλοφόροι ντυθούν καλόγριες για ξεκάρφωμα και μετά κατέβουν στην Σκουφά και ξαφνικά αρχίσουν τα γκαζάκια και τα σπασίματα θα την σκαπουλάρουν;
Αν φερειπείν υπάρχει ένα τεράστιο μπλόκ διαδηλωτών που φωνάζουμε όλοι μπάτσοι-γουρούνια δολοφόνοι που θα είναι περιύβριση και πρέπει να μας συλλάβουν πως θα το κάνουν; Θα μας ρίξουν δίχτυ απο …ελικόπτερο; Έλεος με την ηλιθια κυβέρνηση.Κι αυτός ο Δένδιας φέρνει σε Πατακό σε φάση υστερίας..
χαχαχαχα είναι για ζουρλομανδύα τόχουν χάσει τελείως.
24 Μαρτίου 2009 στις 5:17 μμ
anasthod
αντί για Νετσάγιεφ, εγώ προτείνω να πάνε και να πάτε και σεις για τσάι, αποτελεί μια πραγματική επαναστατική πράξη.
25 Μαρτίου 2009 στις 12:07 μμ
denyal
Τι ακροβατικά και ισοπέδωση είναι αυτή; Το πιθανότερο πως μιλάμε για ομάδα ανηλίκων που πήρε σφυριά και πήγε να κάνει γυαλιά καρφιά το Κολωνάκι. Το Κολωνάκι!
Πώς από το Κολωνάκι περάσαμε στο «οποιοδήποτε καφενείο πίνουν και αυτοί επί χρήμασι κάποιον καφέ»; Δηλαδή και το άρθρο μηδενίζει. Δεν χτύπησαν βρεφονηπιακό σταθμό!
«είναι τόσο αυθαίρετες κατά τη σύλληψή τους και θεαματικές κατά την εκτέλεσή τους, όσο και το Σύστημα που πολεμούν» απόλυτη ισοπέδωση. Σφυρί – βαριοπούλα και πάρτο κάτω.
25 Μαρτίου 2009 στις 8:00 μμ
ilias
Έτσι είναι οι δημοκρατίες, όλοι έχουν λόγο, ακόμα και οι τσαγιέρες
25 Μαρτίου 2009 στις 9:03 μμ
no frost
Την ερχόμενη Πρωταπριλιά που πέφτει Τετάρτη, διοργανώνεται στις 6.30 συγκέντρωση «δημόσιας Κουκουλοφορίας» που προετοιμάζουν κάποιοι μπλόγκερς. Πιθανότερος τόπος η Πλατεία Κοραή. Καλούνται όσοι έχουν αντίθεση στα μέτρα να παραστούν και να βάλουν ότι ευφάνταστο προτιμούν. Υπάρχουν πολλά προτεινόμενα συνθήματα. Εγώ σκεφτηκα αυτά:
Αντί για μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι θα λέμε: Ζώα, γουρούνια, δολοφόνοι. Κανείς δεν θα αναφέρει το όνομα μπάτσοι αλλά όλοι θα ξέρουμε τι εννοούμε.
Επίσης παίζει το Μπάτσοι-κουνούπια-δολοφόνοι όπου μπορούμε να ισχυριστούμε αν μας συλλάβουν οτι το δολοφόνοι πάει στο κουνούπια!
Αν έχετε καμμία έμπνευση κι εσείς πείτε κανένα..
26 Μαρτίου 2009 στις 12:47 πμ
dead man learning
Αφού ο Νετσάγιεφ παραπέμπει σε τσαγερί… θα υπάρχουν πάντοτε δημοκρατίες αυτού του ύφους. Κι αυτό γιατί το ίδιον της δημοκρατίας είναι ότι το ψέμα δεν τιμωρείται και, άρα, κάθε παρερμηνεία. ΕΥΤΥΧΩΣ… γιατί της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για λεβέντες.
26 Μαρτίου 2009 στις 1:53 πμ
no frost
@denyal
Αγαπητέ/ή φίλε/η,
δεν συμπαθώ ουτε και αντιπαθώ τους/τις τρανσέξουαλ όπως εσύ και ειλικρινά σε κάθε περίπτωση θα σου έλεγα πως εσύ ισοπεδώνεις κάποια πράγματα στο μπλόγκ σου όταν αναφερόμενος/η στον Βαλλιανάτο γράφεις πως ενθουσιάστηκες με την φράση του:»Εμείς οι ομοφυλόφιλοι είμαστε μια δύναμη. Οι Αλβανοί είναι αδέρφια μας, οι μετανάστες είναι αδέρφια μας, οι φυλακισμένοι είναι αδέρφια μας. Τα ναρκωτικά μας ενδιαφέρουν, οι άλλες θρησκείες μας ενδιαφέρουν, οι άλλες γλώσσες μας ενδιαφέρουν. Όλα αυτά είναι ένα πράγμα. Ή θα ζήσουμε σε μια καλύτερη κοινωνία ελεύθερη ή θα πάμε να γαμηθούμε.»
Απο που κι ως που τα ναρκωτικά με τις θρησκείες και τις άλλες γλώσσες είναι ένα πράγμα; Απο που κι ως που οι ομοφυλόφιλοι έχουν ..κυβερνητικό εκπρόσωπο;Απο που κι ως που εξομοιώνονται αναμεταξύ τους ως κατηγορία; Αυτά δεν είναι ισοπέδωση και μηδενισμός;
Και επιτέλους βαρεθήκαμε να μας απασχολείτε συνεχώς με την σεξουαλικότητά σας και τι κάνετε στο κρεβάτι σας και πως ακριβώς.
Κι όταν γράφεις «ποίηση» ακόμα καημένε/η μου στο μπλόγκ σου δεν χρειάζεται να ασχολείσαι μόνο με το πέος σου και μάλιστα…τόσο πια ανορθόγραφα. Έλεος, λυπήσου μας.
26 Μαρτίου 2009 στις 11:17 πμ
dead man learning
Ο αντίλογος σε τόσο προσωπικό επίπεδο δε διαφέρει από αυτό που κρίνει ως ευτελές no frost, ανεξάρτητα από το αν είναι ή δεν είναι. Δεν υπερασπίζομαι κανέναν αλλά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαβάζει κάτι που δεν τον ενδιαφέρει. Τόσο αυτονόητο….
26 Μαρτίου 2009 στις 7:16 μμ
no frost
@ dead man learning
Όταν ο/η denyal δηλώνει στο μπλογκ του/της πως είναι τρανς αποτελεί δημόσια δήλωση και πολύ καλά κάνει που το δηλώνει. Άν εσύ σοκάρεσαι απο αυτό,εγώ καθόλου. Επομένως δεν είναι «προσωπικός» ο αντίλογος. Δεν τον/την κρίνω για την φύση ή τις σεξουαλικές του/της επιλογές. Αυτό θα ήταν ρατσιστικό και πρόστυχο. Θα τον/την αντιμετωπίσω χωρίς οικτο (γιατί το να ζητάς ή να δίνεις οίκτο είναι κατάντια).
Αλλά έχω το δικαίωμα να θεωρώ μηδενισμό και ισοπέδωση τις απόψεις Βαλιανάτου που ενστερνίζεται ενθουσιωδώς.Έχω το δικαίωμα να κρίνω την σοβαρότητα ή μή κάποιου με επιχειρήματα. Οταν περιγράφει ως ισοπεδωτικό και μεροληπτικό ένα κείμενο σαν του Ξυδάκη, ας κοιτάξει πριν πόση μεροληψία μπορεί να υποκρύπτει η δική του/της τάση για φατριασμό της ..»κάστας» των ομοφυλοφίλων. Πόσο κραδαίνει ο Βαλιανάτος το «εμείς» λές κι όλοι οι γκέι έγιναν ξαφνικά επαναστάτες ή είναι όλοι θύματα. Σε πληροφορώ λοιπον πως σε κάποιους χώρους (τέχνη, μεσημεριανές εκπομπές) αυτοί εκτοπίζουν ετεροφυλόφιλους χωρίς καμμία ενοχή και τύψη! Δεν είναι πλέον θύματα όπως άλλοτε.Άλλαξαν οι εποχές.
26 Μαρτίου 2009 στις 9:46 μμ
dead man learning
No Frost, δε με σοκάρει σχεδόν τίποτα με εξαίρεση τη βία, συμπεριλαμβανομένου του λόγου. Με προσωπικό εννοώ ότι σχολιάζεις ζητήματα που δεν άπτονται του συγκεκριμένου ποστ. Δεν τίθεται θέμα οίκτου και φυσικά έχεις το ίδιο δικαίωμα στις πεποιθήσεις. Τώρα σε ό,τι αφορά στην υπεράσπιση του κυρίου Ν. Ξυδάκη, θεωρώ ότι ο πιο κατάλληλος για να μιλήσει, εφόσον το επιθυμεί, είναι ο ίδιος. Το μπλογκ δεν είναι δικαστήριο. Άλλωστε ένα σχόλιο δεν παρασύρει εύκολα τον αναγνώστη που γνωρίζει το επίπεδο του συγγραφέα. Εννοείται ότι η homo μιλίτσια είναι το ίδιο ισοπεδωτική, όσο είναι η αντίστοιχη ετεροφυλοφιλική στάση και συμπεριφορά, χωρίς να γνωρίζω κάτι για την συγκεκριμένη περίπτωση, η οποία δε με αφορά. Σίγουρα δεν είναι θύματα, αν και η ελληνική κοινωνία είναι πιο δύσκαμπτη.
Ωστόσο, ξεφύγαμε από την προβληματική του κειμένου.
27 Μαρτίου 2009 στις 1:28 πμ
no frost
Xμμ αγαπητή dead man learning, δεν είστε και τόσο..ποιήτρια όσο νόμιζα. Αρπάζεστε ανευ λόγου άρα είστε μάλλον κοντόθωρη.
Δεν έκανα την «υπεράσπιση» κανενός σε ..δικαστήριο. Αυτά τα φανταστήκατε μόνη σας. Το σχόλιο μου ήταν ακριβώς στην καρδιά του θέματος. Δηλαδή στο πως κάποιοι άνθρωποι με πρόχειρες γενικεύσεις και πολύ ταύτιση ωθούνται σε φανατικές αντιλήψεις και πράξεις. Και το πως ιδεολογικοποιούν κατα την δική τους προκρούστεια κλίνη τις δογματικές προκαταλήψεις τους. Αυτό δηλαδή που κάνουν διάφορες περιθωριακές ομάδες, άσχετα αν τα κάνουν μπάχαλο ή όχι. Εγώ θεωρώ ότι ένας τέτοιος λόγος φανατίλας και αναμόχλευσης των ενστίκτων της αγέλης είναι κι ο ..λόγος Βαλιανάτου που εκστασίασε τον/την φίλο/η τράνς. That’s all.
Εντέλει ήθελα να υποδείξω τους πλέον αδιόρατους τρόπους δογματικής ή και φασίζουσας σκέψης.
27 Μαρτίου 2009 στις 12:33 μμ
μαθητευόμενος νεκρός
Και πάλι σε προσωπικό επίπεδο…. «κοντόθωρη ποιήτρια» αν και διασκεδάζω με μικροαστικές βρισιές,…, γι’ αυτό επιμένω σε τέτοιου είδους κριτικές. Βλέπετε πώς λειτουργούν οι ιδεολογίες; Ο Λαζόπουλος την ίδια δουλειά κάνει, τουλάχιστον ο καταχρηστικός/ειρωνικός λόγος του Τ. Πανούση έχει λίγη τσαχπινιά. Βάλλει το σύστημα κατά του εαυτού του, κρίνουμε για να κριθούμε αλλά τελικά μετράει ο τρόπος μας που διαφοροποιεί.
Να είστε σίγουρος ότι ο λόγος μου είναι μόνο ψύχραιμος αλλά φτάνει, ας μην επιβαρύνουμε το κείμενο με άλλες διευκρινίσεις, «προσωπικά» βάζω τελεία.
27 Μαρτίου 2009 στις 9:31 μμ
Νοσφεράτος
1.Aς δουμε λίγο τι ειδους βιντεοπαιχνιδια παιζουν εδώ και αρκετά χρονια τα παιδια μας ..
2. Ας διακρινουμε το εντελώς ορατό : Τι αποθεωση της Βιας βιωνουν εδώ και πολλά χρονια τα παιδια στα Γηπεδα με την Προτροπή και ενθαρυνση κομματων και παραγοντων
3. Ας αναλογιστουμε λίγο το πως πιθανώς βιωνουν τον ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ κυνισμό των Ν.Δ κυβενωντων (πιθανόν οπως ολοι μας : Με απεραντη Αηδια )
4. Ας θυμηθουμε λίγο την συμπυκνωμένη Λεκτική και πραγματική βια που εχουν συσσωρευσει απο την συχνακις εκ-νομη Αστυνομια (ιδιως τα τελευταια χρονια ..Απο Πολυδωρα και μετα ..Μαζί με τονους ληγμενων χημικών )
5.Ας προσπαθησουμε να καταλαβουμε την Ανεξηγητη γιαυτά Βια που βιωνουν απο – ιδιως από – μικροαστους »εργοδοτες» στα μπαράκια , στά ντελιβερυ Πιτσες , στα μπουρδελα της νεοφιλελευθερης »νεοελληνικής επιχειρηματικότητας »
6. Ας υποψιαστουμε λίγο το πώς – το πως συντριπτικά αδυναμα και ταπεινωμένα νιωθουν τα παιδια μας – μπρόστα στην Δραματική ανημπορια που βλεπουν στο Προσωπο των Γονιών τους στην Ελλάδα της Νεο φιλελευθερης επιθετικής Δεξιας
7. Ας προσπαθησουμε λίγο να συν-αισθανθουμε τα αισθηματα μιας γενιας που βλεπει το μελλον της ολοτελα Μαυρο .. Και που για τον φονο του Αλέξη και τα αλλα μικρά και μεγάλα εγκληματα εναντιον της Δεν ακουσε μια λέξη συγνωμης Παρά μόνο την Καταδικη (της ) απο τους ακρως Υποκριτες ..
Και ας σκεφτουμε τι μπορουμε να κανουμε για να ανακουφισουμε τον πόνο την ανοιχτή πληγή αυτής της γενιας πριν τους ριξουμε στο Πύρ το εξωτερο ή τον ..Νετσαγεφ (για τον οποιο το πιο πιθανόν ειναι να μην εχουν καν Ακουσει …)
28 Μαρτίου 2009 στις 10:46 πμ
anasthod
με αφορμή το άνω σχόλιο, εγώ είμαι σίγουρος πως αν δεν καταλάβει την πολιτική εξουσία σύσσωμη η αριστερά, σύριζα & συνασπισμός & ΠΑΣΟΚ, τα παιδιά σας δύσκολα θα ανταπεξέλθουν στις μελλοντικές δυσκολίες. Αμαυρώνεται όχι μοναχά το μέλλον τους, αλλά και η αξιοπρέπειά τους. Παιδιά τους, ξεκινήστε να μελετάτε Νετσάγιεφ, ακολουθείστε τις οδηγίες των αριστερών πολιτικών στο διαδίκτυο, παρατήστε τα σχολικά βιβλία και διαβάστε τους υπεύθυνους ιστολόγους, γονείς κι αυτοί με έργα και πείρα σε πολιτικούς αγώνες. Κρίμα που τόσοι ιστολόγοι οι οποίοι νοιάζονται για τα παιδιά όλων, δεν μοχθούν οι ίδιοι στα σχολικά κι ακαδημαϊκά έδρανα, αλλά και δεν πρωτοστατούν στη βιομηχανία του γέλιου, στη συνεισφορά στο χαμόγελο του παιδιού. Τι γυρεύουν οι αριστεροί στα ιστολόγια, σε πολιτικές συνελεύσεις, στα ΜΜΕ, όταν υφίστανται τόσες ανάγκες παρουσίας τους κοντά στα παιδιά τους, στα δικά σας παιδιά, όλα τα παιδιά τα οποία κατοικούν στην Ελλάδα είναι δικά σας παιδιά, εσείς είστε οι γονείς τους, οι καθοδηγητές τους, τα θεμέλια του μέλλοντός τους. Απανταχού αριστεροί, συντάκτες και σχολιαστές στο vlemma, σας περιμένουν. Τι κάνετε, γιατί δεν είστε κοντά τους, στο δωμάτιό τους, στην αίθουσα διδασκαλίας, στις ιδιωτικές τους στιγμές, στο κρεβάτι τους, στους χώρους όπου διασκεδάζουν και κοινωνικοποιούνται; Εσείς, άξιοι εμπιστοσύνης καθοδηγητές, γιατί είστε απόντες κι όχι δίπλα τους; Εγώ ήδη έκανα το πρώτο βήμα, τόλμησα, τα παροτρύνω να μελετούν τα σχόλια και τα ιστολόγιά σας, για ένα αισιόδοξο, καλύτερο μέλλον. Έστω, κάτι είναι κι αυτό.
28 Μαρτίου 2009 στις 11:30 πμ
anasthod
εγώ γράφω στο διαδίκτυο ως ανιστόρητος – διαβάζω (όποτε) θεωρητικούς του ανθρωπισμού άνευ ιδιοτέλειας & πολιτικής χροιάς – και δίχως να είμαι πατέρας, οικογενειάρχης. Τη φράση «έχω παιδιά» τη χρησιμοποιώ μοναχά με την έννοια της φυσικής παρουσίας λόγω συνύπαρξης & συναλλαγής μαζί τους σε συγκεκριμένους χώρους (βλ. σχολικές αίθουσες), σε συγκεκριμένες ώρες & με συγκεκριμένα σημεία αναφοράς έτσι όπως αυτά καθορίζονται από τους αρμόδιους φορείς (βλ. υπουργείο παιδείας & συγγραφείς σχολικών βιβλίων), εφόσον συμφωνώ βάσει συνείδησης πως αυτά είναι εξίσου ανιδιοτελή και στερούνται πολιτικής κατεύθυνσης, κι εφόσον τα παιδιά, οι μαθητές, αλλά & οι γονείς τους όπως και στο παρόν ιστολόγιο, θέλουν και συμφωνούν με αυτά, διαφορετικά η βούλησή τους ικανοποίησή μου. Είμαι δεξιός βάσει εκλογικής ψήφου και του νυν κυβερνώντος κόμμαντος και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό με καμία κυβέρνηση, ωστόσο οποιαδήποτε πολιτική δράση για εμένα, ξεκινάει πριν μπω στο παραβάν της κάλπης και τελειώνει αφότου εξέλθω. Σχετικά με το ζήτημα της καταγωγής δεν το ψάχνω και είμαι βέβαιος πως δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο με αφορμή τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί αμφιβολίας προέλευσης λόγω έλλειψης καθαρότητος φυλής (βλ. αλλαξοκωλιές με βαλκάνιους, ανατολίτες, κ.λπ.)., όπως και δεν έχω καμία αμφιβολία για την ταυτότητά μου, το ποιός είμαι, και στο διαδίκτυο αλλά κι εκτός αυτού, είτε συνειδητά, εσκεμμένα «εμπαθής» (πόσο γελοία ετυμολογία), είτε άθελά μου. Ε, ποιός μπορεί να έχει παράπονο από εμένα;
31 Μαρτίου 2009 στις 3:25 πμ
Puppet_Master
to xirotero mo ola afta ta gegonota einai h bieoterh katastolh pou tha dexomaste apo dw k pera me thn sibnia aftwn pou vlepoun thleorash.
2 Απριλίου 2009 στις 3:38 πμ
ilias
Ωραία, από ότι βλέπω είμαστε όλοι σε βαθύ διαλογισμό γύρω από το θέμα του μηδενισμού. Σκέφτηκα λοιπόν ένα quiz, για να δούμε ποιος σκέφτεται βαθύτερα.
Παραθέτω ένα statement:
I love my symptom as myself
Και το σύμπτωμα μου είναι ο μηδενισμός.
Αυτό με καθιστά μη προνομιούχο.
Άρα παραιτούμαι από κάθε παρηγοριά
καταστρέφοντας για να καταστραφώ.
Αφού δεν υπάρχει πια καμμιά γενική ηθική
δεν έχω κανένα λόγο να παραιτηθώ.
Έτσι βάζω τον εαυτό μου στο στρατόπεδο
της αντίθετης αρχής αναγκάζοντας τους δυνατούς
να γίνουν δημιοι μου.
Αυτή είναι η ευρωπαική μορφή του Βουδισμού το να κάνεις
το όχι πράξη.
Ποιος το είπε αυτό;
α) Ο Gautama Buddha ο ίδιος;
β) Ο Maha Kashapa ο άμεσος διάδοχος του;
γ) Ο Friedrich Nietzsche;
δ) Εγώ ο ίδιος;
Εσείς τι λέτε;
2 Απριλίου 2009 στις 11:19 πμ
dead man learning
έχω την υποψία ότι το quiz αυτό είναι συγκερασμός της σκέψης όλων