Βλέπεις υπουργούς και πολιτικούς στις τηλεοράσεις να εξηγούν τα ανεξήγητα και να μοιράζουν υποσχέσεις και λεφτά. Είναι αργά, είσαι κουρασμένος, και κλείνεις τα μάτια· μπαίνεις σε τρανς. Τα ίδια λόγια θα μπορούσαν να τα λένε κωμικοί ηθοποιοί, διανθισμένα με καμιά πικάντικη ατάκα παραπάνω· και θα γελούσαμε μέχρι δακρύων. Δακρύζουμε και τώρα, ακούγοντας την μπαλαφάρα που παράγει φιλότιμα το πολιτικό προσωπικό, αλλά τα δάκρυα είναι θλίψης, απόγνωσης και οργής.
Ανοίγεις τα μάτια. Η Ελλάδα κομμένη σε φέτες. Οι αγρότες κατάλαβαν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται στα γόνατα, και έκλεισαν εθνικές οδούς και σύνορα, ζητώντας επιδότηση τιμών. Η κυβέρνηση, γονατισμένη ηθικά και πολιτικά, πελαγωμένη οικονομικά, απαντά αμέσως στην πρόκληση προσφέροντας 500 εκατομμύρια και μερικές υποσχέσεις για τα θεσμικά. Η αναστάτωση κρατάει μερικές μέρες ακόμη, αλλά τελικά οι αγρότες αποσύρονται από τα μπλόκα.
Συνεχίζουμε με υποθέσεις, με πολύ πιθανά σενάρια. Λίγες ημέρες αργότερα, οι ταξιτζήδες τραβάνε χειρόφρενο. Κάτι ζητάνε κι αυτοί: λ.χ. αναπροσαρμογή του κομίστρου διότι δεν πέφτει η τιμή του πετρελαίου, για την οποία τιμή κατηγορούν οι πρατηριούχοι τα διυλιστήρια και απειλούν κι αυτοί να κλείσουν τις αντλίες κ.ο.κ. Η κυβέρνηση θα σπεύσει να ικανοποιήσει τους ταξιτζήδες· δεν θα τους δώσει χρήματα, αλλά θα τους παραχωρήσει άλλο προνόμιο: λ.χ. να φοροδιαφεύγουν.
Μόλις λύσουν την απεργία οι ταξιτζήδες, και πάει να επανέλθει σε κανονική ροή ο αστικός βίος, θα αρχίσουν απεργία οι ελεγκτές εναερίου κυκλοφορίας, οι οποίοι κρατιόντουσαν με τα δόντια. Κλείνουν τα αεροδρόμια, ακυρώνονται οι πτήσεις, απειλείται ο τουρισμός, ματαιώνονται διεθνή ματς, αμαυρούται η εικόνα της χώρας, τέτοια. Σπεύδει ο αρμόδιος υπουργός, βρίσκει κάτι λεφτά δανεικά, τα μοιράζει, τους λέει εμπιστευτικά “μη το μάθει όμως η Ευρωπαϊκή Ενωση”, ανοίγουν τα αεροδρόμια.
Ενώπιον μιας τόσο γονατισμένης και πρόθυμης κυβέρνησης, κι άλλοι κλάδοι μπαίνουν στο χορό, κλείνοντας οδούς, δημόσια καταστήματα, ζωτικές λειτουργίες. Νηπιαγωγοί, αγροφύλακες, τριμηνίτες υπάλληλοι ΚΕΠ, συμβασιούχοι αρχαιοφύλακες, κλιμακώνουν τον διάλογο με την κυβέρνηση, η οποία βγάζει κάθε τόσο ένα λαγό επιδοτήσεων από το καπέλο με τα δανεικά, και ικανοποιεί χειμαζόμενες παραγωγικές τάξεις.
Τέλος σεναρίου, επάνοδος στην πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι πολλές. Κάθε επαγγελματική τάξη έχει τη δική της σκληρή πραγματικότητα, τη δική της αλήθεια. Απαιτεί το δικό της δίκιο, ακόμη κι αν αυτό στρέφεται εναντίον της υπόλοιπης κοινωνίας. Συχνά, η βία είναι η μόνο οδός δικεδίκησης για μια επαγγελματική ή κοινωνική ομάδα· βιαιοπραγεί λοιπόν κατά των υπολοίπων για ένα πρόσκαιρο κέρδος. Από τη μια τσέπη στην άλλη, κυκλικά, σε έναν κύκλο ιδιότυπου αυτοκανιβαλισμού: σου τα παίρνω, μου τα παίρνεις, δανειζόμαστε, αλληλοσπαρασσόμαστε.
Το κράτος ψελλίζει κάποτε κάτι αδύναμα, ελάχιστα πειστικά, περί κοινωνικού συνόλου, συνοχής κ.λπ., αλλά συνήθως, πιστό στην παράδοση πελατειακότητας, συνενοχής, αλληλοεξαχρείωσης, υποχωρεί, μπαλώνει όπως όπως την κουρελού του παρόντος και υποθηκεύει έτι περαιτέρω το μέλλον.
Η κοινωνία συντίθεται από αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες που αδυνατούν να αναγνωρίσουν τα κοινά τους συμφέροντα, να δράσουν από κοινού, να τηρήσουν ένα συμβόλαιο κοινής αποδοχής. Οι κοινωνίες δεν είναι βέβαια ομοιογενείς, ούτε τα συμφέροντα των ομάδων ταυτίζονται πάντα. Μια ποσότητα συγκρούσεων είναι αναπόφευκτη, συχνά και αναγκαία και ανανεωτική.
Ωστόσο, μια κοινωνία που βρίσκεται μονίμως σε ακήρυκτο εμφύλιο με τον εαυτό της, με ομάδες που αλληλοπεριφρονούνται και δεν αλληλοαναγνωρίζονται, ακόμη κι όταν έχουν κοινά συμφέροντα, είναι κοινωνία κερματισμένη, αδύναμη, φιλάσθενη, επιρρεπής στην υποδούλωση. Είναι κοινωνία που υπόκειται εύκολα σε φθαρμένες και νοσογόνους ελίτ εξουσίας, ελίτ που χρησιμοποιούν την εξουσία τους όχι για να συνθέσουν και να ηγηθούν, όχι για να ενοποιήσουν και να σχεδιάσουν, αλλά για να διασπάσουν ακόμη βαθύτερα τη συνοχή, να διαιρέσουν τις κοινωνικές δυνάμεις, ώστε να τις εξουσιάσουν ευκολότερα: σαν τρομαγμένο, κερματισμένο κοπάδι, και όχι σαν οργανωμένο σμήνος. Απέναντι σε μια κερματισμένη κοινωνία, που αντιδικεί με τον εαυτό της, που δεν γνωρίζει τον εαυτό της, που φέρεται σαν μάζα υπηκόων και ζητάει τα ψίχουλα της χρονιάς, η ελληνική πολιτική εξουσία κερδίζει την παρασιτική ύπαρξή της σπαταλώντας κεφάλαιο που δεν της ανήκει: μοιράζει το μέλλον της χώρας. Τζάμπα μάγκες όλοι: και οι ραγιάδες και οι αγάδες.
Ενα βλέμμα, Καθημερινή 01.02.2009
26 Σχόλια
Comments feed for this article
1 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:17 μμ
airgood
Μπορεί νάναι έτσι, μπορεί και να μην είναι. πάντως άφθονο ενημερωτικό υλικό υπάρχει και κάποιοι τρίβουν τα χέρια δια τη τόση προσφορά πρώτων ηφαιστιακών υλών, οι οποίοι επιμελώς ή παραδόξως παραλείπονται, εξίσου άλλωστε υπεύθυνοι.
1 Φεβρουαρίου 2009 στις 5:44 μμ
Ντροπαλός
Με τέσσερις λέξις, λοιπόν: κηδεία με ξένα κόλλυβα. Και πραγματικά εδώ αναρωτιέται κανείς στο εάν η κηδεία πρέπει να γραφεί με ή χωρίς εισαγωγικά.
Ειλικρινά ζηλεύω τους ανθρώπους, που μπόρεσαν να πειθαρχήσουν στην συναισθηματική έλξη που τούς ασκούν οι πάσης φύσεως δεσμοί και σχέσεις εδώ (η οικογένεια, οι σύντροφοι, οι φίλοι, ο χώρος κλπ) και έφυγαν αναζητώντας μία καλύτερη ποιότητα ζωής και πραγματικό (αλληλο)σεβασμό.
Καλησπέρα
1 Φεβρουαρίου 2009 στις 6:41 μμ
airgood
Η συναισθηματικη ελξη ή εξάρτηση δεν είναι αντίθετη με τη φυγή αλλά συνώνυμα.
1 Φεβρουαρίου 2009 στις 6:42 μμ
Ντροπαλός
διόρθωση: λέξεις, όχι λέξις
1 Φεβρουαρίου 2009 στις 8:11 μμ
stinathina
Κύριε Ξυδάκη,
μου φαίνεται εύστοχο το κείμενο. Μου φαίνεται επίσης πολύ σκοτεινό. Θα λεγε κανείς πως η απελπισία είναι κι αυτή, ή μάλλον κατ’εξοχήν αυτή, το εργαλείο για να αλλάξει ο τρόπος μας.
Το ερώτημα είναι όμως.. Μα πότε θα απελπιστεί αυτός ο τόπος;!
Είναι αρκετοί αυτοί που θεωρούν πως μετά το Δεκέμβριο, ότι έγινε έγινε και έχουμε επιστρέψει στην «κανονικότητα». Η δική μου εμπειρία είναι πως αυτό δεν ισχύει. Η βία που έρχεται θα είναι ανάλογη του αθροίσματος της απελπισίας που περιγράφει το κείμενο σας και της προσπάθειας των Ελλήνων να θάψουν τα αδιέξοδα και να συνεχίσουν την ίδια τακτική.
1 Φεβρουαρίου 2009 στις 11:43 μμ
gerasimos
Δε φταίει η ‘γονατισμένη και πρόθυμη κυβέρνηση’ για όσα ζούμε. Απλώς, ΚΑΙ η ελληνική έχει εξελιχθεί σε μια ακόμη κοινωνία των λόμπι και των χόμπι.
2 Φεβρουαρίου 2009 στις 7:53 πμ
S G
νικο χαιρομαι που εγραψες αυτο το κειμενο. Αναρωτιεμαι βεβαια αν θα προχρησεις στο επομενο βημα που ειναι η απορριψη της βιας, των εκβιασμων και των διεκδικησεων.
Αν καποιος θελει περισσοτερα λεφτα ας στρωσει τον πισινο του να δουλεψει για αυτα και ας αφησει την δημοσια τσεπη ησυχη! Λες και χρεος στο 100% του ΑΕΠ δεν ειναι αρκετα βαρυ, λες και το να πληρωνουμε υψηλοτερους τοκους απο την Πολωνια δεν ειναι αρκετα γελοιο…
2 Φεβρουαρίου 2009 στις 9:34 πμ
airgood
Aγαπητέ SG ταυτόχρονα δε χρειάζεται να επαναεφεύρουμε και την ισότητα; διότι η νοοτροπία στην εργασία πλέον ταυτίζεται με τη μοχθηρία ή τον αθέμιτο ανταγωνισμό, θα έλεγε και ο Μαξ Βέμπερ.
2 Φεβρουαρίου 2009 στις 3:01 μμ
stinathina
@S G
«νικο χαιρομαι που εγραψες αυτο το κειμενο. Αναρωτιεμαι βεβαια αν θα προχρησεις στο επομενο βημα που ειναι η απορριψη της βιας, των εκβιασμων και των διεκδικησεων.»
αν αυτό καταλάβατε είσαστε εκτός πραγματικότητας, μάλλον ο ορισμός σας της βίας είναι παιδικός και ύποπτος.
Τηνυπόθεση της κας Κούνεβα την ξέρετε;
Να δουλέψουν περισσότερο;
Μήπως είσαστε άσχετος;
Μήπως πρέπει να μελετήσετε σοβαρά επιτέλους;
νομίζετε πως υπάρχει αναλογία κόπου ή ακόμα και ευρηματικότητας και δεξιοτήτων με τις αμοιβές;
Που ζείτε;
Το ποστ σας είναι προσβλητικό.
Το ποστ σας είναι θλιβερό δυστυχώς..
Το ποστ σας είναι εξ’ ίσου βίαιο μ’ όλες τις «βαρβαρότητες» που σας εξοργίζουν
Το ποστ σας είναι δήθεν πολιτισμένο αγαπητέ..
Μα τι άλλο θέλετε πια;!
Πόση βία περισσότερη;
Η σκέψη που τυχαίνει να εκπροσωπείτε εδώ (κι όχι εσείς ) είναι επικύνδινη. Τυφλώνει και καταστρέφει.
2 Φεβρουαρίου 2009 στις 8:43 μμ
ilias
περισσότερη σκληρή εργασία ;ς
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:04 πμ
S G
airgood δεν ειμαι σιγουρος τι σημαινει επανεφευρεση της ισοτητας.
στηναθηνα
«ο ορισμός σας της βίας είναι παιδικός και ύποπτος»
τελικα τι ειμαι? παιδι ή υποπτος?
«Τηνυπόθεση της κας Κούνεβα την ξέρετε;»
ναι, αν και δυστυχως δεν βλεπω τι σχεση εχει με τις εκβιαστικες απαιτησεις αγροτων, ταξιτζηδων ή δημοσιων υπαλληλων.
«Μήπως πρέπει να μελετήσετε σοβαρά επιτέλους;»
σιγουρα, αυτο ακριβως λεω, πρεπει ολοι να δουλεψεουμε πιο σοβαρα.
«νομίζετε πως υπάρχει αναλογία κόπου ή ακόμα και ευρηματικότητας και δεξιοτήτων με τις αμοιβές;»
σε ποια χωρα, σε ποιον κλαδο, σε ποιον τομεα? Γενικα σε μια ευνομουμενη ελευθερη αγορα, σαφεστατα ναι.
«Πόση βία περισσότερη;»
καθολου.
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:11 πμ
no frost
Enjoy Capitalism!
Στην Ελλάδα, έχουμε πιά έναν hard core καπιταλισµό σε πλήρη κρίση, µ’ όλα τα γνωστά χαοτικά χαρακτηριστικά µιας ..αφρικανικής χώρας .Πληθωριστική διαφθορά, εξαγορά ψήφων, µεταπρατική οικονοµία και κουλτούρα, ραγιαδισµό και µίζες κι ένα εξωτερικό χρέος που υπερβαίνει εκείνο όλης της Ρωσίας! Δηλαδή κατήφορος και κόκκινα φανάρια. Σωστά διέγνωσες μια πίσω ολοταχώς επιστροφή σε γκρίζες δεκαετίες του μεσοπολέμου ίσως..
Αναρωτιέμαι μάλιστα μήπως είναι και χειρότερα. Γιατί σήμερα η δηµόσια σφαίρα και οι θεσµοί τής αντιπροσωπευτικής δηµοκρατίας διαποµπεύονται και καταρρακώνονται εντελώς. Η Βουλή, η κυβέρνηση, οι συνδικαλιστές, η δικαιοσύνη, τα media… η δε η καταστολή είναι σε πλήρη εξέλιξη. Και η κυβέρνηση παρανομεί διαρκώς.Σήμερα π.χ τα Ματ μπήκαν παράνομα στο λιμάνι καθώς εκεί είναι υπεύθυνο το λιμενικό. Και η Βουλή πρόσφατα παρανόμησε γιατί δέχτηκε στην εξεταστική επιτροπή να εξετάσει βίντεο προϊόν παράνομης (κατ’ αυτήν ) καταγραφής, ενώ όλοι ξέρουμε τις πρωτοφανείς επιθέσεις του Δημάρχου ακόμη και στο ΣτΕ.
Η δηµοκρατία και οι δηµόσιοι λειτουργοί εκφυλίζονται, κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλιούνται ενώ επικρατεί η µετακύλιση σε µια µεταφυσική –πλην αναπόδεικτη– εµπιστοσύνη στον ιδιωτικό τοµέα που πλασάρεται ως ένας από µηχανής εθνοσωτήριος Θεός! «Υγιής ανταγωνισμός»τάχα..
Είναι άραγε όντως αυτό η λύση; Ή πρόκειται για το γνωστό µακιαβελικό παιχνίδι «Διαίρει και βασίλευε;» Και τι συµβαίνει όταν η απαξίωση αυτή προεκτείνεται επικίνδυνα ακόµη και στη σφαίρα κατ’ εξοχήν δηµοσίων αγαθών, όπως είναι τα Μ.Μ.Ε (συχνότητες), η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός;
Πώς φτάσαµε στη µαζική ψυχολογική µεθόδευση µιας «αυτονόητης» µετάθεσης από το συλλογικό στο ατοµικό και ό,τι ονοµάζεται «ιδιωτική πρωτοβουλία»; Και πως το ίδιο το Κράτος «πυροβολεί» και μισεί οτιδήποτε δημόσιο και μόνο τα βουνά δεν ξεπούλησε ακόμα; Η έννοια του δημόσιου χαρακτήρα δεν προυποθέτει την δημοκρατία ή τουλάχιστον την εποχή του Διαφωτισμού;Γιατί το δημόσιο δυσφημίζεται τόσο;
Μήπως επιστρέφουμε εντέλει στον Μεσαίωνα; Πόσοι αιώνες χρειάστηκαν για να θεσπιστεί π.χ το Πανεπιστήμιο ως δημόσιο αγαθό; Και με ποια λογική καταργείται σήμερα; Το ΜΙΤ δεν είναι π.χ το δημόσιο Ίδρυμα που υπογράφει τις μεγαλύτερες τεχνολογικές ανακαλύψεις κι έρευνες στην Αμερική; Ποιος μας εγγυάται πως οτιδήποτε Δημόσιο είναι προορισμένο να αποτύχει; Τότε γιατί η Σκανδιναβία είναι τόσο μπροστά;Η ανάπτυξη στηρίζεται εντέλει στον ανηλεή ανταγωνισμό κι όχι σε κάποιου είδους συνεργασία και συναίνεση των κοινωνικών ομάδων;Και τι είδους δημοκρατία προσδιορίζει τα υπερκέρδη των καρτέλ, των τραπεζών (της ολιγαρχίας),των μεγαλοκαναλαρχών σε βάρος του μεγάλου πολτοποιημένου πλήθους;
Θα φανεί παράξενο, αλλά ακόµη και οι µεγαλύτεροι οικονοµολόγοι της Σχολής Δηµόσιας Διοίκησης του Πανεπιστηµίου Harvard προειδοποιούν την αµερικανική κυβέρνηση για την αρνητική µετατόπιση της εµπιστοσύνης από το δηµόσιο στο ιδιωτικό και χαρακτηρίζουν άκρως αντιαναπτυξιακή τη διαφθορά. Ο καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Φλόριντας Howard Kaminsky προχωράει ακόµη περισσότερο. Λέει πως «η εγκατάλειψη του συλλογικού αγαθού της δηµοκρατίας και της κουλτούρας των πολιτών (για την οποία εργάζεται το σύνολο των πολιτών) έναντι µιας «µεταµοντέρνας» κατάστασης ατοµικής επικράτησης, ανταγωνισμού και ιδιώτευσης ισοδυναµεί µε έναν επικίνδυνο αναχρονισµό. Με µια διαγραφή της ιστορικής ουµανιστικής διαδροµής που διήρκεσε από την αρχαιότητα µέχρι σήµερα. Και την επιστροφή στην ασφάλεια των φέουδων της µεσαιωνικής εποχής, όπου µια ιδιωτική ελίτ αριστοκρατίας νεµόταν τα αγαθά και την κουλτούρα για λογαριασµό της»!
Το ίδιο δεν ισχύει σήμερα; Enjoy Capitalism λοιπόν!!
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:29 πμ
ilias
N’ joy the hidden capitalism θα ήταν μια καλύτερη διατύπωση, no frost.
Και πάντα με την επιφύλαξη πως κάθε revelation of hidden layers είναι και μια πιστοποίηση ενος mastering.
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:49 πμ
Ραγιάδες και αγάδες — ροη σταχυολόγων
[…] πλήρες κείμενο σε αυτόν τον σύνδεσμο (0 votes, average: 0 out of 5)You need to be a registered member to rate this post. Loading […]
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 8:07 πμ
S G
ζητω συγγνωμη για την εκτροπη αλλα οταν διαβαζω τετοια αισθανομαι την αναγκη να απαντησω:
«Πόσοι αιώνες χρειάστηκαν για να θεσπιστεί π.χ το Πανεπιστήμιο ως δημόσιο αγαθό;»
τι ειδους επιχειρημα ειναι αυτο? δηλαδη ας ξεπερασω την κακη μεταχειριση της εννοιας του δημοσιου αγαθου, υπαρχουν και υπηρχαν παντα (απο την ακαδημια του πλατωνα ας πουμε) δημοσια και ιδιωτικα πανεπιστημια.
«Το ΜΙΤ δεν είναι π.χ το δημόσιο Ίδρυμα που υπογράφει τις μεγαλύτερες τεχνολογικές ανακαλύψεις κι έρευνες στην Αμερική;»
δημοσιο το ΜΙΤ? ε οχι, φυσικα δεν ειναι, οπως δεν σχεδον κανενα κορυφαιο ΑΕΙ εκτος Μπερκλεϋ και UCLA.
«Ποιος μας εγγυάται πως οτιδήποτε Δημόσιο είναι προορισμένο να αποτύχει;»
αναλογως για τι πραγμα μιλαμε. Αν ειναι δημοσια επιχειρηση στην Ελλαδα – μας το λεει η πειρα μας.
«Τότε γιατί η Σκανδιναβία είναι τόσο μπροστά;»
δεν ξερω τι σημαινει μπροστα, αλλα σιγουρα η οικονομικη αναπτυξη της Σκανδιναβιας δεν προερχεται απο την τοποθετηση ανικανων κομματοσκυλων σε κορυφαιες θεσεις.
«Η ανάπτυξη στηρίζεται εντέλει στον ανηλεή ανταγωνισμό κι όχι σε κάποιου είδους συνεργασία και συναίνεση των κοινωνικών ομάδων;»
αμιλλα την ελεγαν καποτε καποιοι και καταφεραν 5 πραγματα. Η συναινεση ειναι καλη ιδεα, το να χαριζουμε θεσεις σε ηλιθιους ανιψιους αντι να ψαχνουμε τον καλυτερο για καθε θεση δεν λεγεται συναινεση λεγεται κουταμαρα.
«ακόµη και οι µεγαλύτεροι οικονοµολόγοι της Σχολής Δηµόσιας Διοίκησης του Πανεπιστηµίου Harvard προειδοποιούν την αµερικανική κυβέρνηση για την αρνητική µετατόπιση της εµπιστοσύνης από το δηµόσιο στο ιδιωτικό»
παρατηρωντας οτι το JFK δεν ειναι οικονομικο τμημα, θα ηθελα να δω ποιοι ακριβως λενε τι (μια συνδεση?)
«χαρακτηρίζουν άκρως αντιαναπτυξιακή τη διαφθορά»
και ποιος ειπε το αντιθετο? ισα ισα με τον περιορισμο του κρατους στην Ελλαδα ο νουμερο ενα στοχος ειναι να μειωθει η διαφθορα και αναξιοκρατια!!
«Ο καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Φλόριντας Howard Kaminsky»
στο Πανεπιστημιο της Φλωριδας δεν βρηκα κανενα τετοιο ατομο. Στο Διεθνες Πανεπιστημιο της Φ. βρηκα εναν ιστορικο Καμινσκιυ, οικονομολογο παντως οχι.
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 8:32 πμ
Οταν απουσιαζει το κρατος σκοτωνονται οι πολιτες μεταξυ τους at αναΜορφωση - συνΙστολογιο
[…] της χωρας, εως και εισβολη στα αστικα κεντρα! Γραφει ο Νικος Ξυδακης: Συχνά, η βία είναι η μόνο οδός δικεδίκησης για μια […]
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:44 μμ
aerosol
«ευνομουμενη ελευθερη αγορα»
Ω, αυτό το μυθικό μέρος, αγγελικά πλασμένο, και όπου όποιος θέλει περισσότερα λεφτά «στρώνει τον πισινο του να δουλεψει για αυτα».
Τι υπέροχη αυτή η Βαλχάλλα των εργαζομένων!
Είναι τόσοι πολλοί οι -εργατικοί- άνθρωποι που πιστεύουν σ’ αυτή.
Άξιοι άνθρωποι, δουλεύουν πολύ και δεν έχουν χρόνο να θυμηθούν πως γεννήθηκαν σε μια σχετική ελίτ, με χρήμα (καλό) και χρήσιμες γνωριμίες (καλύτερο). Σε μια κατάσταση, δηλαδή, που το να στρώσεις τον κώλο σου φέρνει όντως περισσότερα χρήματα και όχι ένα τεράστιο αγγούρι, όπως στους… πληβείους. Και που η πιο έντονη κοινωνική βία που έχει χρειαστεί να αντιμετωπίσουν είναι το να συναντούν κίνηση στον δρόμο εξαιτίας κάποιας διαδήλωσης.
[Οι παρατηρήσεις έχουν αντληθεί από την ζωή μου. Δεν υπαινίσσομαι κάτι για το οικονομοκοινωνικό στάτους κανενός σχολιαστή.]
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:31 μμ
no frost
Έλα μωρέ αεροζόλ που ασχολείσαι με τις ανοησίες του ξερόλα SG..που λέει οτι αν στρώσουμε τον κώλο μας στη δουλειά τότε θα …προαχθούμε αξιοκρατικά; Σ.σ Μήπως εννοεί αν στήσουμε κώλο; Λέω..
Ο sg ίναι η κλασσική περίπτωση αραχτου στην σκέψη μπλογκοκαφενόβιου που βρίζει απαξάπαντες..Οι Έλληνες αγρότες λέει στο μπλόγκ του (όπου παρουσιάζεται ως περίπου η…Αρβελέρ!)είναι εκβιαστές και η κακοηθέστερη κοινωνική ομάδα όλης της Ευρώπης..Την ίδια μοίρα επιφυλάσσει και για δημόσιους υπάλληλους, τους ταξιτζήδες κλπ. Κι αν μπορούσε δεν θα του ξέφευγε κανείς..γιατί ΑΥΤΟΣ θέλει να κυβερνήσει την Ελλάδα!! λολ
Και βέβαια ο SG είναι σαφώς ανώτερος και πιο σχετικός κι απο τον Chomsky του οποίου το επιχείρημα περί ικανού και δημόσιου ΜΙΤ ανέφερα στο κείμενό μου..!
Άρα αεροζόλ με κάτι τέτοιους λαϊκίζοντες αμετανόητους που ταυτόχρονα παραπληροφορούν τι νόημα έχει κάθε συζήτηση;
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 5:52 μμ
S G
aerosol
«Ω, αυτό το μυθικό μέρος, αγγελικά πλασμένο, και όπου όποιος θέλει περισσότερα λεφτά “στρώνει τον πισινο του να δουλεψει για αυτα”.»
νομιζω οτι υπαρχει, τουλαχιστον τοσο στην Γερμανια οσο στις ΗΠΑ ελαχιστες περιπτωσεις εχω δει που η σκληρη δουλεια δεν θα ανταμειβοταν. Στην Ελλαδα το βλεπεις σχετικα συχνα – στον δημοσιο τομεα ομως και ισως σε εταιρειες λερας που προμηθευουν τον δημοσιο τομεα!
«Σε μια κατάσταση, δηλαδή, που το να στρώσεις τον κώλο σου φέρνει όντως περισσότερα χρήματα και όχι ένα τεράστιο αγγούρι, όπως στους… πληβείους»
δηλαδη, ακομα και στην Ελλαδα, αν ενας «πληβειος» στρωθει και ξεσκιστει στο διαβασμα και μπει στο Πολυτεχνειο, μετα ξεσκιστει στο διαβασμα και αποκομισει καποιες γνωσεις, ξεσκιστει κατοπιν στην δουλεια, θα γινει φτωχοτερος λες απο εναν που δεν θα τα κανει ολα αυτα?
no frost
«απο τον Chomsky του οποίου το επιχείρημα περί ικανού και δημόσιου ΜΙΤ ανέφερα στο κείμενό μου»
επιμενεις να μην παραθετεις συνδεσεις. Και αν δεν μπορεις να ψαξεις για να παραθεσεις μια συνδεση, τοτε απλα κοιτα το λημμα της βικιπαιδειας που ξεκινα ετσι:
«The Massachusetts Institute of Technology (MIT) is a private research university»
Δηλαδη αν ειναι ποτε δυνατον να διαφωνουμε για ξεκαθαρα γεγονοτα.
βλεποντας το λαθος σου, ισως μπορεις τωρα να μας εξηγησεις και τις υπολοιπες θεσεις σου. Εκτος αν ειναι το ιδιο αυτονοητες με το «γεγονος» οτι το ΜΙΤ ειναι δημοσιο και νομιζεις οτι δεν χωραει συζητηση επ αυτων.
«λαϊκίζοντες αμετανόητους που ταυτόχρονα παραπληροφορούν»
τωρα απλα με προκαλεις αλλα δεν θα απαντησω. (μα καλα, με ξερεις και απο χτες για να ξερεις αν μετανοω?)
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 5:53 μμ
John Black
Εξαιρετικό το κειμενο σας.
3 Φεβρουαρίου 2009 στις 6:57 μμ
contralegem
Σε κανένα καπιταλιστικό σύστημα ο εργαζομενος δεν (αντ)αμοίβεται απόλυτα για την εργασία και τον μόχθο του. Αν συνέβαινε αυτό, τότε το σύστημα δεν θα ήταν καπιταλιστικό. Τόσο απλά.
Τώρα γιατί στην Ελλάδα η οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας δεν εξασφάλισε ουτε καν τις στοιχειώδεις δικλίδες ενός ευρωπαϊκού αστικού κράτους (βλ. Γερμανία, Σουηδία, Δανία) είναι ένα μεγάλο ερώτημα.
Γνώμη που πάντως είναι οτι οι (συγκεκριμένοι) αγρότες δεν κλεινουν τους δρόμους για να αμοίβονται με ότι τους αξίζει, αλλά για να εξασφαλίσουν εισόδημα (προίον της εργασίας άλλων).
Και βέβαια το ΜΙΤ είναι ιδιωτικό. ‘Αλλο που στην Ελλάδα δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις έννοιες ιδιωτικό-κερδοσκοπικό και ιδιωτικό-μη κερδοσκοπικό ή δημόσιο και υπηρετών δημόσιο σκοπό.
4 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:40 πμ
dianathenes
Κύριε Ξυδάκη,το φαινόμενο της αποσύνθεσης της κοινωνίας που περιγράφετε δεν μομίζω ότι είναι μόνο σημείο μιας εξουσίας που νιάζεται να παραμείνει στην εξουσία παντί τρόπω αλλά σημείο μιας ευρύτερης συμπεριφοράς παγκόσμιας αν θέλετε, περί ατομικού και μόνο συμφέροντος. Αν επρόκειτο να συμπεριφερθούμε σαν σμήνος που αναγνωρίζει την έτερη κοινωνική ομάδα και γνωρίζει να τοποθετήσει τον ευατό της μεσα σε ένα σύνολο, αυτό θα γινόταν μόνο αν αποκτούσαμε ευρύτερα την ίδια αντίληψη και συμπεριφορά και απέναντι σε άλλες ομάδες, άλλα έθνη, άλλες ανάγκες, κλπ κλπ
Δεν είναι ελληνικό το φαινόμενο. Είναι παγκόσμιο. Η διαφορά συνίσταται στο ότι σε άλλες πιο «προηγμένες» κοινωνίες που λειτουργούν σαν σμήνη, συμπαγείς δηλαδή κοινωνίες απέναντι στην εξουσία, τα περιθώρια όπου κινούνται οι ομάδες είναι αυστηρώς επιτηρούμενα και από τις ίδιες τις ομάδες αναμεταξύ τους και από την εξουσία που επιτηρείται από αυτές. Με άλλα λόγια είναι καλοκουρδισμένα ρολόγια οι κοινωνίες αυτές και η εξουσίες τους είναι οι δείκτες.
Υπάρχει και μίσος ανάμεσα στις ομάδες και τεράστια απόσταση τις χωρίζει από τις εξουσίες τους. Ο «ατμός» από τον κοχλασμό της απελπισίας ξεφεύγει με αλκοόλ και τα ψυχοφάρμακα. Εδώ πετάμε ευτυχώς ακόμα πατάτες, κρεμμύδια και «άλλα» ευφλεκτα» .
Δεν ξέρω αν τρώμε από το μέλλον με αυτή την στάση αλλά δεν ζηλεύω το μέλλον που προβάλλεται ως ιδανικό από τις κοινωνίες αυτές.
4 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:49 πμ
no frost
Το απόσπασμα περί ΜΙΤ είναι παρμένο απο ομιλία του Chomsky για την οικονομική κρίση στο «Canadien Dimensions» κι επειδή είναι στο ΜΙΤ καθηγητής θεώρησα πως ξέρει ασφαλώς τι λέει:
First, we should be clear about the fact that capitalism can’t end because it never started. The system we live in should be called state capitalism, not just capitalism. So, take the United States. The economy relies very heavily on the state sector. There is a lot of agony now about socialization of the economy, but that is a bad joke. The advanced economy, high technology and so forth, has always relied extensively on the dynamic state sector of the economy. That’s true of computers, the internet, aircraft, biotechnology, just about everywhere you look. MIT, where I am speaking to you, is a kind of funnel into which the public pours money and out of it comes the technology of the future which will be handed over to private power for profit. So what you have is a system of socialization of cost and risk and privatization of profit. And that’s not just in the financial system. It is the whole advanced economy.
There is no threat to state capitalism. Its core institutions will remain basically unchanged and even unshaken. They may rearrange themselves in various ways with some conglomerates taking over others and some even being semi-nationalized in a weak sense, without infringing much on private monopolization of decision making. Still, as things stand now, property relations and the distribution of power and wealth won’t alter much though the era of neoliberalism operative for roughly thirty five years will surely be modified in a significant fashion.
Incidentally, no one knows how serious this crisis will become. Every day brings new surprises. Some economists are predicting real catastrophe. Others think that it can be patched together with modest disruption and a recession, likely worse in Europe than in the U.S. But no one knows.»
Αλλά δεν χρειάζεται να κολλάμε στο ΜΙΤ αφού τα περισσότερα πανεπιστήμια στην Αμερική είναι ιδιωτικά. Στην Ευρώπη αντίθετα η συντριπτική πλειοψηφία έχει δημόσια πανεπιστήμια ενώ στην Αυστραλία υπάρχουν 38 δημόσια και 4 ιδιωτικά.Γιατί λυσσάξαμε λοιπον εμείς να μιμηθούμε την..Τουρκία που άρχισε τα ιδιωτικά;Αυτην την ..ανάπτυξη θέλουμε;
4 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:28 πμ
contralegem
(Αν και το θέμα των πανεπιστημιών δεν έχει σχέση με την σχολιαζόμενη ανάρτηση, μια τελευταία κουβέντα: πράγματι δεν χρειάζεται να εμμένουμε στι καθετώς του ΜΙΤ (αν και βέβαια ο Chοmsky πουθενά δεν λέει οτι είναι δημόσιο – ούτε θα μπορούσε).
Όσον αφορά την Τουρκία, τα ιδιωτικά πανεπιστημία ειναι ΜΗ-κερδοσκοπικά και μαλιστα η ρύθμιση τους ειναι αρκετά ικανοποιητική. Στην Ελλαδα αντίθετα, υπό (και παρά) την ισχύ του αρθρου 16 Σ, επιτρέπεται ήδη η παροχή πανεπιστημιακών σπουδων απο ιδιώτες-επιχειρηματίες με σκοπό το κέρδος).
4 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:47 πμ
S G
no frost
ας το παρω απλα καλοπιστα και ας πω οτι σκεφτηκες σε πολυ ελληνικα πλαισια, δεν μπορεσες να φανταστεις το αμερικανικο δημοσιο να συνεργαζεται με ιδιωτικους οργανισμους.
Ναι το ιδιωτικο ΜΙΤ λαμβανει παμπολλα δημοσια κονδυλια γιατι στις ΗΠΑ αυτα δινονται ανταγωνιστικα, στον καλυτερο, οχι στον μπατζανακη του υπουργου ή στους αγωνιστες του κομματος.
Αν πρεπει καποιον να μιμηθει η Ελλαδα, τοτε σαφεστατα της ΗΠΑ και το λεω εχοντας ζησει τα εκπαιδευτικα συστηματα και απο τις δυο μεριες της λιμνης.
Κατα τα αλλα η Τουρκια δεν ξεκινησε τωρα, το Μπιλκεντ εγινε το 1984 κει ηδη εχει ξεπερασει κατα πολυ τα δημοσια τουρκικα, να μην πω για τα ελληνικα ΑΕΙ.
αλλα τελοσπαντων, δεν θελω να εκτροχιαζω το πραγμα αλλο εδω, η γνωμη μου για την ανωτατη εκπαιδευση ειναι εδω
4 Φεβρουαρίου 2009 στις 11:59 μμ
Ναυσικάα
Καλά τα λέει ο no frost, ο δικός μας καπιταλισμός είναι από τους πιο χαρντ κορ. Ίσως και να είμαστε τα μεγαλύτερα κορόιδα του ανεπτυγμένου κόσμου.