Επανέρχομαι στο Μενίδι. Την περασμένη εβδομάδα διατύπωσα κάποιες σκέψεις, με αφορμή το προσκύνημα του λειψάνου του Αγίου Σεραφείμ του Σάροφ στην Αττική. Ακολούθησαν ποικίλες αντιδράσεις. Τηλεφωνήματα, SMS, μέιλ, σχόλια στο μπλογκ, από γνωστούς και αγνώστους. Ποικίλες αντιδράσεις: ειρωνικές, χλευαστικές, πολεμικές, συγκινημένες, αντιδράσεις που συνέχιζαν τη διερώτηση.
Δεν εξεπλάγην από την έκταση των αντιδράσεων ― ο γράφων δημοσίως κρίνεται. Εξεπλάγην ωστόσο από τη σφοδρότητα ορισμένων· μάλιστα, όσο σφοδρότερη η αντίδραση, τόσο ασθενέστερη η κατανόηση του εναρκτήριου κειμένου, τόσο πιο πεισματική ή άρνηση για προσέγγιση του πυρήνα και των αφορμών. Πυρήνας: η σιωπή, η συγχώρεση, η αναζήτηση παρηγοριάς. Αυτά που σφραγίζουν αδιακρίτως τις ζωές προνομιούχων και φτωχούληδων, υπηρετριών και κυράδων, νοικοκυραίων και κακομοίρηδων.
Αφορμές. Ο ερημίτης που άφησε τη σιωπή για να χυθεί στον κόσμο ― μια αφορμή. Η προσκύνηση του λειψάνου από το ανώνυμο μεικτό πλήθος, στις γκρίζες παρυφές της πρωτεύουσας, στο Μενίδι ― άλλη αφορμή. Αφορμές για να δούμε, να αφουγκραστούμε το συμβάν. Να αναρωτηθούμε τι σημαίνει για τους ανθρώπους που σπεύδουν στο Μενίδι, για τους φτωχούληδες και τις μαντιλοφορούσες, και τι μπορεί να συμβαίνει για όσους δεν σπεύδουν, μα παρ’ όλ’ αυτά κατατρύχονται από παρόμοιους πόνους κι έγνοιες.
Από το είδος και τη σφοδρότητα των αντιδράσεων κατάλαβα μερικά πράγματα. Μερικά τα ήξερα ήδη, και επιβεβαιώθηκαν: Η οποιαδήποτε αναφορά, με οποιονδήποτε τρόπο, στο θρησκευτικό φαινόμενο, ας πούμε, σοκάρει πολλούς, κι τους οδηγεί σε βίαιες αντιδράσεις, σε επίδειξη τσαμπουκαλίδικου αθεϊσμού, σε αμήχανα χάχανα, σε αφορισμούς, σε κατάρες. Παρόμοιες αντιδράσεις προκαλεί οτιδήποτε θεωρείται μεταφυσικό, ή πέραν του ορθολογισμού ή πέραν του εμπειρικού βίου· μα και οτιδήποτε αγγίζει την έσω ύλη, τα αισθήματα, την αγάπη, τον πόνο, τους φόβους· οτιδήποτε αμφιβάλλει και μετεωρίζεται, οτιδήποτε δεν καταλήγει σε συμπαγή αυτάρκη συμπεράσματα.
Καταλαβαίνω τον φόβο των ανθρώπων έναντι του εαυτού τους του ανεξήγητου, έναντι του θαύματος μιανής και μόνο ημέρας, έναντι των θραυσμάτων που εξαπολύει η διαρκής έκρηξη της ζωής. Με αυτό τον φόβο ζούμε όλοι. Μα δεν καταλαβαίνω το γινάτι, τη λυσσαλέα άρνηση να σκεφτούμε αυτά τα θραύσματα, να τα πλησιάσουμε, να τα στοχαστούμε, μήπως και τα αναχωνέψουμε, μήπως και καταλάβουμε κάτι από τον λανθάνοντα εαυτό μας, μήπως και συλλάβουμε κάτι από την πάντα διαφεύγουσα ουσία. Ο,τι και να συλλάβουμε, κέρδος είναι.
Πίσω από την correct εργαλειακή σκέψη, πίσω από την πεισματική άρνηση του μεταϋλικού, της φαντασίας, του συναισθήματος, διαβλέπω επίσης μια άρνηση του πραγματικού. Το πραγματικό είτε χωράει στο σχήμα μας είτε δεν υπάρχει… Ομως πραγματικό είναι ακριβώς αυτό το πλήθος των φτωχούληδων που σπεύδει να προσκυνήσει και να βρει παρηγοριά. Πραγματικό είναι οι άνθρωποι του μόχθου και του ρηχού ορίζοντα, οι χωρίς πτυχία και μάστερ, οι χωρίς πράσινη κάρτα, οι άνθρωποι χωρίς. Γκρίζοι, αόρατοι. Κανείς δεν τους λογαριάζει, δεν έχουν φωνή, δεν έχουν μέλλον· κάποιοι έχουν μια ψήψο στη Β’ Αθηνών, άλλοι δεν έχουν καν. Ποιος αφουγκράζεται αυτό το πραγματικό;
Και το Μενίδι… Πόσο πραγματικό είναι κι αυτό: μια μεγάλη άγνωστη πόλη πλάι στην τεράστια γνωστή, με αυτόχθονες, με Ρωσοπόντιους, με προσωρινές αυτόνομες ζώνες στο Ζεφύρι, με μικρομεσαίους και παραβατικούς, με ντίλερ και οπλοφόρους, με καθηγητριούλες που κλαίνε έντρομες στην αίθουσα του ΤΕΕ. Ενας κόσμος αλλού, μια moderato φαβέλα, μινιατούρα Πόλη του Θεού. Ακρη της Πόλης, την ονόμασε ο Γιάνναρης, και την φιλμάρησε νυκτερινή και σκληρή.
Σε αυτή την Ακρη ακούμπησε το λείψανο. Πέρα από βολικά ιδεολογήματα, πέρα από εδραιωμένες πεποιθήσεις, στην διαρκώς τυρβώδη Ζώνη, στην τύρβη των απέλπιδων και των καταφρονεμένων. Εκεί δοκιμάζονται η λάμπουσα ανεκτικότητα και ο αγοραίος ανθρωπισμός, η άλγεβρα των ευφυολογημάτων. Εκεί, στην Ακρη, δοκιμαζόμαστε.
Αξίζει να τυραννήσουμε τη σκέψη μας για να καταλάβουμε τους φτωχούληδες, τους πιστούς, τα σημαινόμενα του λειψάνου, την Ακρη, τη σιωπή, τους ψίθυρους και τα βάσανα των ανθρώπων, τους φλύαρους εαυτούς μας τους αντιφατικούς και κακομαθημένους, το ζέον μάγμα του καιρού;
Βρίσκω μια απάντηση στο 12λεπτο μονοπλάνο του Ταρκόφσκι από το Στάλκερ, πάνω στο βαγονέτο προς τη Ζώνη: όλα χλοερά, ήσυχα, όλα αινιγματικά, απειλητικά. Και ο ήχος απ’ τις ρόδες.
Ένα βλέμμα, Καθημερινή 19.10.2008
55 Σχόλια
Comments feed for this article
22 Οκτωβρίου 2008 στις 9:59 πμ
skoug
@ σε εκείνους που ένιωσαν να απειλούνατι από το άρθρο του Ν.Ξ.
Επανέρχομαι κι εγώ, γιατί δεν μπήκα στην προηγούμενη κουβέντα. Αναρωτηθηκα αν είχε νόημα με την τροπή που είχε πάρει. Εντούτοις με το δεύτερο αυτό κείμενο του Νίκου νιώθω την ανάγκη να διατυπώσω τις σκέψεις που μου γεννήθηκαν.
Σκέφτομαι για τον κόσμο που στήνουν αλαζόνες «ημιαστοί»,
κόσμο που στο «εγώ» τους μόνο βρίσκουν απαντήσεις
και εχθρεύονται κάθε τι
που χαλάει την προσωπική τους ισορροπία!
εκείνο τον κόσμο που εν ονόματι του παρισινού ρεύματος του Μάη του ‘68
αποστρέφεται εκείνους που δεν θέλησαν
να υποκύψουν στην απολυτότητα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού,
στην αποστείρωση που επέβαλαν εν ονόματι του πνεύματος της Αναγέννησης,
του πνεύματος που οδήγησε σε μέτρηση δεικτών και παραπλάνηση αριθμών,
που οδήγησε στο political correct και την απολυτοποίηση των συμπεριφορών.
Οι φαβέλες είναι δίπλα μας κι οι αριθμοί τις αγνοούν·
κι αυτές αγνοούν τους αριθμούς, αγνοούν φιλοσοφίες και στοχασμούς!
Ζητούν ένα χάδι, ζητούν ένα χώρο καταξίωσης και ύπαρξης.
Ας μην αρνηθούμε εν ονόματι όποιας προοδευτικότητας και πολιτικοποίησης
το δικαίωμά τους να ακουμπούν εκεί που τους αφήνετε να φτάνουν.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 11:30 πμ
μπαμπ
και πώς να μαζέψεις τα κομμάτια τώρα!
πρέπει, πρέπει όμως να κάνουμε προσπάθεια………..
γιατί είναι κρίμα……..
22 Οκτωβρίου 2008 στις 1:59 μμ
Maigret
το ίδιο το Μενίδι είναι το λείψανο της πόλης
μια σωρός ταλαιπωρημένων ψυχών
Ταρκοφσκικό no man’s land απ΄την ανάποδη: μεσογειακή τούντρα λουσμένη στο φώς
όχι στην άκρη, αλλά εκτός – στην ‘απ’ έξω’
υπό αυτή την έννοια το ένα λείψανο κατοπτρίζεται στο άλλο (κι ανα-γνωρίζεται)
ωστόσο, παραμένει για κάποιους από εμάς (τους μάλλον κακομαθημένους και φλύαρους) η απορία: τί παρηγοριά μπορεί να βρει κανείς στο λείψανο ενός αγίου (απορία που διατυπώνω με σεβασμό και δίχως ίχνος σαρκασμού ή ειρωνείας), δηλαδή τί είδους παρηγοριά και ως προς τί; ως προς το θάνατο; ως προς την ενσάρκωση της δυνατότητας μίας ενάρετης ζωής; ως προς τί; σωπαίνω αναλογιζόμενος τί σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση;
22 Οκτωβρίου 2008 στις 2:11 μμ
Καπσουλης
Αγαπητε Νικολα (σε αισθανομαι σαν φιλο και συναγωνιστη) δεν ξερω αν καταλαβα καλα αλλα αποκλειεις στους ανθρωπους που πηγαν να προσκυνησουν να περιλαμβανονται και ανθρωποι με μαστερ η διδακτορικα.
Σπουδασα στην Αγγλια (Manchester, MSc on Digital Electronics) και εργαζομαι στο Βερολινο.
Σαφως και αν ημουν στην Αθηνα θα πηγαινα να προσκυνησω.
Και ελπιζω οτι δεν χρειαζομαι ψυχιατρο.Μην θεωρουμε χαζους οσους προχωρουν στο μονοπατι για την θεωση.Κατα την πορεια τους παντοτε εχουν feedback (πληροφορηση) και ενω για μας τους απεξω η πορεια αυτη μας φαινεται κοπιαστικη χωρις ιχνος ανεσεως απο την αλλη μερια δεν μπορουμε να εξηγησουμε την εσωτερικη χαρα που εχουν και εκπεμπουν και στους γυρω τους και την εσωτερικη ηρεμια που εχουν.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 3:14 μμ
πφφφφ
Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να νιώθω συμπάθεια για κάποιον που, ενώ είμαι μες στα σκατά, αντί να πάει να δουλέψει/σπουδάσει, πάει και εναποθέτει τις ελπίδες του σε μια μούμια. Αυτή η νοοτροπία του βολέματος (ζητάω ρουσφέτι από τον άγιο, ζητάω και από τον πολιτικό) έχει φέρει τη χώρα στην τριτοκοσμική κατάσταση που είναι.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 3:35 μμ
Καπσουλης
Κατα ενα μεγαλο ποσοστο αυτο το πφφφφ εχει φερει την χωρα στην κατασταση αυτη.
Για σενα σημαινει βολεμα και ρουσφετι. Για μενα σημαινει θαυμασμο,και τιμη.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 3:38 μμ
πφφφφ
Δηλαδή εσύ στις προσευχές σου δε ζητάς ρουσφετάκια από τους αγίους;
22 Οκτωβρίου 2008 στις 4:07 μμ
ilias
Μήπως οι θρησκείες είναι εικονικοί κόσμοι;
http://foldedin.blogspot.com/2008/10/are-religions-virtual-worlds.html
22 Οκτωβρίου 2008 στις 4:26 μμ
Herr K.
Πφφφφ, τα ξανάπες αυτά. Απ το να ζητάς, αλλού ρουσφέτι, ε καλύτερα από τον άγιο, είναι πιο αξιοπρεπές τελικά.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 4:27 μμ
?
@πφφφφ
τρεις απορίες:
1.Σας ενοχλεί η εκδήλωση συμπάθειας προς το λείψανο ή η ίδια η έννοια της συμπάθειας εν γένει; Δηλαδή κάποιον που δεν τα κατάφερε, με δική του ευθύνη, κάποιον που τα σκάτωσε με δική του υπαιτιότητα, θα μπορούσατε να τον συμπαθήσετε;
2.Όταν ζητάτε κάποια βοήθεια από τους ανθρώπους σας, από όσους δηλαδή αισθάνεστε κοντά σας (φίλους, γνωστούς, κλπ.), στην πραγματικότητα τους ζητάτε ρουσφέτια;
3.Αποδέχεστε ή / και κατανοείτε την έννοια: ελπίζω – ελπίδα – κλπ; Ή διατυπώνετε για τη ζωή σας μοναχά στατιστικές προβλέψεις;
4.Αποδέχεστε ότι η γέννηση / παραγωγή θρησκειών, καθώς και αυτό που θα λέγαμε θρησκευτικότητα (σε όποια της έκφανση: από Χριστιανισμό έως Ζεν, κλπ.) συνιστά ένα από τα ειδοποιά γνωρίσματα του ανθρώπινου είδους; Εάν ναι, (εκτός κι αν γνωρίζετε κάτι που δεν ξέρουμε οι υπόλοιποι), θεωρείτε ότι έως τώρα η ανθρωπότητα (σχεδόν στο σύνολό της) υπήρξε χαζή και μάλιστα δίχως λόγο;
(έχω κι άλλες απορίες, αλλά αργότερα)
22 Οκτωβρίου 2008 στις 4:39 μμ
manos
Αυτό που με φοβίζει είναι οι φοβισμένοι…
(Οδ. Ιωάννου)
22 Οκτωβρίου 2008 στις 4:39 μμ
manos
όχι οι αθεόφοβοι…
22 Οκτωβρίου 2008 στις 5:38 μμ
πφφφφ
@?
1. Δε με ενοχλεί η συμπάθεια προς τα πτώματα (όπως δε με ενοχλεί και η συμπάθεια προς τις κατσίκες) αρκεί, όταν συμβαίνει η συμπάθεια, να μη βρίσκομαι στο διπλανό δωμάτιο του ξενοδοχείου.
2. Όχι, στην πραγματικότητα ζητάω τα λεφτά τους.
3. Δεν πιστεύω στην ελπίδα, πιστεύω όμως στη λεπίδα. Είναι πιο αποτελεσματική όταν το πτώμα που αγαπάς σφηνώνει στην πόρτα και πρέπει να κόψεις ένα πλευρό του για να περάσει.
4. Η αλήθεια δεν είναι υπόθεση ιστορικής διάρκειας. Μέχρι το 19ο αιώνα πιστευόταν ότι ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα και καθ΄ομοίωση του θεού, μέχρι που ο Δαρβίνος απέδειξε ότι ο θεός είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του ανθρώπου.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 7:45 μμ
visitor
Από την εικόνα, προτού διαβάσω το κείμενο, ανακάλεσα την εικαστική αιδώ του roy anderson. Xάρηκα διπλά με στη θύμηση του stalker. Έχετε βρεθεί, έχετε περπατήσει, έχετε ξαποστάσει σε αυτές τις περιοχές author;
22 Οκτωβρίου 2008 στις 8:45 μμ
πφφφφ
Εντάξει, ο Ταρκόφσκι ήταν τρελός θεούσος, αλλά ο Anderson πού κολλάει; Η τελευταία σκηνή από τα «Τραγούδια από τον 2ο όροφο» είναι η πιο δηλητηριώδης κριτική που έχει γίνει ποτέ στη θρησκεία.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 9:14 μμ
πφφφφ
Αν κολλάει κάποιος σκηνοθέτης στην προβληματική του άρθρου, αυτός είναι ο Παζολίνι, μόνο που αυτός δεν εξωράιζε και δε θώπευε τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, όπως κάνει ο Ξυδάκης, γιατί θεωρούσε ότι αυτοί οι ίδιοι φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάστασή τους και όχι η άπονη κοινωνία. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες, σε αντίθεση με τους μεγάλους λαϊκιστές, γνωρίζουν ότι η ατιμία και η λαμογιά ενδημεί ανεξαιρέτως σε όλες τις τάξεις.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 9:29 μμ
πφφφφ
(Κι αν δε με πιστεύετε, δείτε το «Ακατόνε»).
22 Οκτωβρίου 2008 στις 9:32 μμ
visitor
πφφφφ, στάθηκα στο καθ’αυτού καλλιτεχνικό πεδίο δίχως να ανακαλέσω ιδεολογικό υπόβαθρο. Επίσης, δεν μπορώ να ανακαλέσω 12λεπτο μονοπλάνο του Ταρκόφσκι στο Stalker (δημοσιογράφοι είναι αυτοί, ό,τι τους κατεβάσει η γκλάβα γράφουν), αλλά ανακαλώ κάμποσες εικόνες, φόρμα και περιεχόμενο, σε συμφωνία με τη θεματολογία του άρθρου από δουλειές του Roy Anderson. Η σκηνή από την ταινία την οποία θίγεις, την επιλέγεις για να την αντιπαραβάλλεις, εγώ ανακαλώ προς συμφωνία, προς σύμπνοια. Διαφορετικά στεκόμαστε ενώπιον των άνω, εικόνας & άρθρου. Σου έχω πει πως ξεστόμισα πριν πολύ καιρό «πφφφφφφ» όντας μπροστά στον Η/Υ κι έπειτα το είδα ως nickname πρώτη φορά στο βλέμμα; Στο είπα μόλις. Καληνύχτα.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 9:40 μμ
πφφφφ
Ναι, κατάλαβα ότι ο συνειρμός σου είχε εικαστικά και όχι ιδεολογικά ελατήρια, γι’ αυτό ανέλαβα την πρωτοβουλία να διαφωτίσω τις μάζες ως προς το εννοιολογικόν μέρος. Καληνύχτα.
22 Οκτωβρίου 2008 στις 10:32 μμ
?
@πφφφφ
θα μείνω μόνον σε ένα, λόγω αθυμίας και απογοήτευσης (δυστυχώς δεν είμαι χριστιανός, οπότε και δεν συμπονώ την αδυναμία σας να επιχειρηματολογήσετε, ούτε μέντορας / διαφωτιστής ώστε να συμβάλω στην ωρίμανση των συλλογισμών σας α λα Καντ).
Λέτε λοιπόν: «Δεν πιστεύω στην ελπίδα, πιστεύω όμως στη λεπίδα. Είναι πιο αποτελεσματική όταν το πτώμα που αγαπάς σφηνώνει στην πόρτα και πρέπει να κόψεις ένα πλευρό του για να περάσει»
Πιστεύετε λοιπόν στην αγάπη; πάλι με μπερδεύετε. Θα αποφασίσετε σε τί πιστεύετε, εάν πιστεύετε; ή μήπως και από τήν αγάπη ζητάτε ρουσφέτι ή λεφτά ή σωματικά υγρά; κι όταν η αγάπη εκλείψει, το πτώμα που σφήνωσε για παράδειγμα, τότε στο «λείψανό» της αφήνετε τις μνήμες να σας ζεστάνουν ή τις «ακρωτηριάζετε» με τη «λεπίδα».
(Το νυστέρι του Όκαμ απαιτεί επιδεξιότητα, αλλιώς κόβει κι απ’ τη λαβή του, όσους αποπειραθούν να το βαστήξουν)
22 Οκτωβρίου 2008 στις 11:39 μμ
πφφφφ
«τότε στο “λείψανό” της αφήνετε τις μνήμες να σας ζεστάνουν ή τις “ακρωτηριάζετε” με τη “λεπίδα”»
Ναι, αφήνω στο λείψανο τις μνήμες να με ζεσταινουν. Είναι οικολογικότερες από το πετρέλαιο.
Στα άλλα που με ρωτάς, ναι, πιστεύω στην αγάπη, στην ειρήνη και στο σύμφωνω ελεύθερης συμβίωσης μεταξύ ανθρώπων και λειψάνων. Φτάνει πια με τον ρατσισμό των προοδευτικών προς τα κουφάρια.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 12:14 πμ
Ilias
(Το νυστέρι του Όκαμ απαιτεί επιδεξιότητα, αλλιώς κόβει κι απ’ τη λαβή του, όσους αποπειραθούν να το βαστήξουν)
Αυτό από το Level 56 του World of Warcraft (WoW) δεν είναι?
Υπάρχει anti-spell μην πανικοβάλλεστε στο επόμενο level.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 1:32 πμ
Μίδας
Έτσι είναι, έτσι ήταν πάντα. Η ελπίδα του ενός είναι ο τρόμος του άλλου. Η πίστη του, κάρφος στον οφθαλμό των απίστων. Και ανάποδα: η απιστία (εδώ η απιστία στη θεά Λογική) πρόκληση αφόρητη γι’ αυτούς που πιστεύουν τυφλά στη θαυματουργό της χάρη.
Στη φράση τη βολταιρική (διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ με τη ζωή μου το δικαίωμά σου να το λες…) θα πρέπει να δούμε ένα όπλο, ένα σύνθημα. Την ανοχή και τη συνύπαρξη την επικαλούνται πάντα οι αδύναμοι – ωσότου γίνουν κι οι ίδιοι δυνατοί, και την ξεχάσουν. Άθεοι και διαφωτιστές, σκαπανείς της προόδου και απομυθευτές, λειτουργοί της επιστήμης, ιερείς του Λόγου, χθες ακόμη ήταν κατατρεγμένοι, απόβλητοι, παρίες. Τώρα, στρογγυλοκαθισμένοι στα υψηλά τους έδρανα, παίρνουν εκδίκηση για τα παλαιά δεινά. Και φροντίζουν ώστε οι πρότεροι διώκτες τους να μη σηκώσουν κεφάλι.
Όλη αυτή η έκρηξη μίσους κατά της θρησκείας, της «μεταφυσικής», του «ανορθολογισμού», που παρατηρούμε στη γηραιά Ευρώπη τον τελευταίο καιρό, όλος αυτός ο πεφωτισμένος ταλιμπανισμός που βαφτίζει νεκρόφιλους και τριτοκοσμικούς όσους εννοούν να αντιλέγουν, είναι μια τέτοια εκδίκηση, και μαζί, μια τέτοια πολιτική πρόνοια για το μέλλον. Και όπως με τον κυνηγό και το θήραμα, είναι η αδυναμία του θύματος που τους εξαγριώνει.
Το ένστικτο τους διδάσκει σωστά. Ποιος ξέρει αν αύριο θα έχουν ξανά τέτοια ευκαιρία…
23 Οκτωβρίου 2008 στις 2:14 πμ
πφφφφ
2000 χρόνια κυβερνάτε, δε νομίζεις ότι ήρθε ο καιρός να πάρετε τον πούλο;
23 Οκτωβρίου 2008 στις 3:13 πμ
aerosol
Δενα θα μιλήσω για το Μενίδι. Ό,τι πω για ένα χώρο που δεν ξέρω αληθινά, θα είναι ψεύτικο. Θυμήθηκα, πάντως, την μητέρα από τον Δεκαπενταύγουστο του Γιάνναρη, αυτή που ζητούσε το θαύμα.
Είχα γράψει πως με συγκίνησε το προηγούμενο κείμενο. Όπως κι αυτό εξάλλου. Κι όμως, κάτι δεν μου πάει. Νομίζω πως έχει να κάνει με το σχόλιο για τον Παζολίνι. Δημιουργείται μια εικόνα, αυτή του φτωχού και καταφρονεμένου ανθρώπου, του «φτωχούλη του θεού», που ψάχνει στη θρησκευτική εμπειρία παρηγοριά από την παγωνιά της ύπαρξης -πράγμα ιερό από μόνο του. Αλλά -στα μάτια μου- έχει και μια τουριστική γραφικότητα αυτή η περιγραφή. Έχει μια εσωτερικότητα λίγο εξωραϊστική. Την θρησκευτικότητα του Ταρκόφσκι κι όχι της θείας μου που πήγε στο Μενίδι, ας πούμε.
Πέραν του ότι δεν προσκυνούν στο Μενίδι μόνο τέτοιοι άνθρωποι, ακόμα κι αυτοί δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν προσκυνούν αυτό που θεωρείτε πως συμβολίζει το λείψανο. Δεν νομίζω πως παίζει ρόλο για τους περισσότερους το ποιός ήταν ο Σεραφείμ ή αν τα λείψανα είναι όντως δικά του, δεν νομίζω πως τους αφορά η σιωπή ,και φοβάμαι πως η εσωτερικότητα και η μεταφυσική αναζήτηση των περισσοτέρων είναι ευνουχισμένη, κουτσουρεμένη και φοβική. Ακριβώς αυτή που μεταφράζεται εύκολα σε επιθετικότητα και μισαλλοδοξία δυο λεπτά αργότερα ή και στην ίδια την ουρά του προσκυνήματος. Ως ανθρώπινο, βέβαια, μπορεί κι αυτό να το δούμε με αγάπη, γιατί όχι.
Αλλά, να, είναι κι εκείνη η εικόνα των απανταχού τυρράνων που αντλούν από τα ίδια πλήθη και αυτού του τύπου την θρησκευτικότητα την ισχύ τους. Είναι κι εκείνη η παλιά φωτογραφία του Πολύδωρα με την εικόνα της Παναγίας στην πομπή. Είναι και η απίστευτη αποφορά ενοχής και τύψεων που αποπνέουν όσοι έδεσαν αναπόσπαστα τη ζωή τους με κάποιες από τις οργανώσεις που στέλνουν ομαδικώς τους «δικούς τους» για προσκύνημα. Είναι πολλά…
Κι έτσι χάνω τον Ταρκόφσκι απ’τα μάτια μου. Δεν φταίει η μεταφυσική αναζήτηση. Φταίει που νιώθω σαν να βλέπω το λείψανο της μεταφυσικής αναζήτησης. Και από κοντά βρωμάει. Ίσως να είναι σαν τη φτώχια: καλό να διαβάζεις γι αυτήν στον Παπαδιαμάντη -ας πούμε- και να αγάλλεσαι πνευματικά, στην ζεστασιά του σπιτικού σου. Λιγότερο καλό όταν είσαι ένα από τα πτώματα που αφήνει στο διάβα της. Μέσω της τέχνης ή από απόσταση, κάποια πράγματα φαντάζουν πιο όμορφα απ’όσο βιώνονται.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 8:06 πμ
Αθήναιος
Πολύ καλό το σχόλιο του aerosol.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 10:22 πμ
nikoxy
@aerosol:
Καταρχάς, ευχαριστώ για τον τόνο και το είδος των ερωτημάτων.
1.- Πώς διαχωρίζετε την εσωτερικότητα του καταφρονεμένου, της πλεμπας, από την εσωτερικότητα του Ταρκόφσκι;
Ο φτωχός κι αγράμματος Στάλκερ είναι η πλέμπα; Ο μορφωμένος Συγγραφέας είναι ο Ταρκόφσκι; (αναφέρομαι με όρους της ταινίας)
2.- Είπα ξεκάθαρα τι *νομίζω* ότι αναζητούν οι προσκυνητές του λειψάνου.
Και δεν απάλλαξα κανένα λαό από καμία κακία, ούτε εδώ ούτε αλλού.
3.- Πράγματι το «λείψανο βρωμάει». Ετσι ακριβώς περιγράφει το ξόδι του στάρετς Ζωσιμά ο Ντοστογιέφσκι. Ε, και λοιπόν; Αναιρείται η μορφή ή, καλύτερα, το δίδαγμα του Ζωσιμά; Ο Ντοστογιέφσκι δείχνει την αφελή ή υστερόβουλη προσδοκία θαύματος, δεν δείχνει να βρωμάει η αγάπη ή η πίστη.
Νομίζω.
4.- Συμφωνώ ότι η φτώχεια είναι απαίσια. Μα δεν την επαίνεσα. Προσπάθησα να καταλάβω (χωρίς να το καταφέρνω) γιατί αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι πράττουν έτσι.
(Εντούτοις, θα σήκωνε και μια διάκριση μεταξύ φτώχειας και ολιγάρκειας, ακτημοσύνης, κοινοκτημοσύνης κ.λπ. — μια άλλη, μακρά συζητηση…)
23 Οκτωβρίου 2008 στις 10:26 πμ
nikoxy
@ Καπσουλης:
Δεν αποκλείω κανέναν.
Προσπαθώ να καταλάβω, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 11:25 πμ
no frost
Κι εγώ συμφωνώ με τον aerosol. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα.
Το προηγούμενο κείμενο δεν θα ξεσήκωνε τόσες αντιδράσεις άλλωστε αν δεν γραφόταν μεσούσης μιας μεγάλης κρίσης που γέννησε η διαπλοκή Βατοπεδίου και διεφθαρμένων πολιτικών που όπως δείχνουν τα πράγματα βρήκαν στον Εφραίμ το ευεπίφορο έδαφος να ξεπλύνουν ή να ανακυκλώσουν μαύρο πολιτικό χρήμα, χρησιμοποιώντας την μονή ως μια υπερ άνω υποψίας off shore εταιρία.
Όλοι καταλάβαμε τι εννοούσε ο Εφραίμ στο γράμμα του όταν απειλούσε τους πολιτικούς έμμεσα πως δεν θα πέσει μόνος του. Ο άνθρωπος είχε παντού κάμερες. Όλοι ακούσαμε χτές τον άπληστο και αθεόφοβο Ρουσσόπουλο να απαριθμεί υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που χάρισαν εκατομμύρια στον Εφραίμ στην ύστατη προσπάθεια να σώσει το τομάρι του και τις βίλλες του.
Όλοι ξέρουμε επίσης με ποιό τρόπο ο Εφραίμ έβγαλε στην διατίμηση την χρυσοκέντητη ζώνη της Παναγίας για να γεμίσει το παγγάρι του χρυσά φλουριά!
Έ αυτά τα γεγονότα όπως και να το κάνουμε συσχετίζονται συνειρμικά με τα λείψανα του Σαρώφ που κι αυτά στην διατίμηση βγαίνουν για προσκύνημα σε κάποιους ταλαιπωρημένους ανθρώπους στο Μενίδι (κι όχι στο Κολωνάκι, ή στην Βουλή των Ελλήνων ή στην Ακαδημία όπου θα είχαν άλλη μοίρα..)
Δεν ενοχλεί λοιπόν η πίστη αλλά η διατίμηση, η υποκρισία, η εκμετάλευση των φτωχών κι αγράμματων κι η φαυλότητα.
Το φαινόμενο άλλωστε είναι διαχρονικό και διεθνές. Η Αγία Αθανασία, το νερό του Καματερού, τα πάσης λογής θαυματουργά λείψανα και σκηνώματα που δεν τάχα δεν λιώνουν, τα πάσης λογής δόντια του Βούδα που κυκλοφορούν κι αυτά για προσκύνημα στην Κίνα, το μοναστήρι στον Διόνυσο που ευλογεί αυτοκίνητα και Μερσεντές με αντίτιμο φυσικά, οι Ιάπωνες που ευλογούν τα νέα αεροπλάνα κ.λ.π.
Κι αν θέλουμε να προεκτείνουμε αυτήν την » νοητική κατάπτωση» (abaissement du nivau mental) έναντι μιας πλέον παιδικής και πρωτόγονης συλλογικής ψυχής που αρέσκεται στο μαφικό και τα παραμύθια εύκολα βρίσκουμε παραδείγματα.
Άς αναλογιστούμε π. χ το πρωτόγονο μίσος των νεοναζί για οτιδήποτε διαφορετικό ή μή απλοϊκό και ομοιογενές, ας δούμε τους χούλιγκανς και τον «θεό» της μπάλας, τους ταλιμπάν κάθε είδους, εργασιομανείς, νυμφομανείς, θρησκόληπτους κ. λ. π.
Άς δούμε όμως και πόσο πέφτει το δικό μας νοητικό επίπεδο: όταν θυμώνουμε, όταν φοβόμαστε, όταν αρρωσταίνουμε.. Πως «χάνουμε τα λογικά μας» και την πίστη μας. Πίστη που μας χρειάζεται πολύ αλλά σε υγιή κατεύθυνση, όχι μαγγανεία και μεγάλη αυταπάτη γιατί αυτά θα μας βουλιάξουν ακόμα
περισσότερο.
Οι άνθρωποι ασφαλώς και χρειάζονται κάποιες αυταπάτες, κάποιους μύθους και τελετουργίες στην ζωή τους, ασφαλώς και χρειάζονται ένα είδος παρηγοριάς και παραμυθίας εκεί που ο πόνος είναι αβάσταχτος και αυτό ισχύει για όλες τις εποχές και για όλους. Όμως είναι έγκλημα να τάζεις σωτηρία της ψυχής όταν στην ουσία ασκείς εμπόριο ψυχών. Είναι το πιο ανίερο πράγμα που υπάρχει. Στο κάτω κάτω και οι ινδιάνοι λάτρευαν τα τοτέμ τους -τα δικά τους λείψανα- αλλά δεν είχαν και παγγάρι δίπλα.
Μήπως οι παπαδορώσοι που πήγαν στο Μενίδι είναι κι αυτοί μπίζνεσμεν αλα Εφρέμ απλά δεν τους αρέσει το real estate;
Και γιατί κανείς να προσκυνήσει εικόνες, σκηνώματα, κι άλλα υλικά αντικείμενα όταν υποτίθεται πως πρέπει να στοχεύει στην πνευματικότητα και την μη ύλη;
Τέλος για πνευματικούς κι όχι τυπικούς λόγους είναι λάθος να χωρίζονται οι άνθρωποι σε πιστούς και άπιστους πόσω μάλλον να κρίνεται εξ αυτού η πνευματικότητά τους.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 11:29 πμ
Αντώνης
Χαίρετε.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος θέλει να καταλάβει τα πνευματικά διαβάζοντας μοντέρνους, μεταμοντέρνους… στοχαστές, σκηνοθέτες κτλ.
Ή έχοντας το ‘φίλτρο’ που απόκτησε, διαβάζοντας, τους παραπάνω?
Αν δεν βγει το ‘κάρφος’ (που λέει κι ο @Μίδας) από τον δικό μας οφθαλμό πώς θα δούμε καθαρά, τα των άλλων;
Όσο καλός κι αν είσαι στα μαθηματικά, αν δε διαβάσεις χημεία, σκράπας θα είσαι στη χημεία. Τόσο απλά είναι τα πράγματα!
Αγαπητοί, οι άγιοι χριστιανοί είναι πρωτοπόροι! 2000 χρόνια τώρα μιλούν για το ‘άλλο’, για το ‘νέο’ και μας παρακαλούν(δεν φωνασκούν, δεν τσιρίζουν, παρακαλούν με αρχοντιά) να ‘απεκδυθούμε’ τον παλαιό άνθρωπο, να ‘δομήσουμε’ τον ‘νέο’ άνθρωπο, τον εν Χριστώ άνθρωπο! Με απλά λόγια, κατανοητά από όλους. Και όχι μόνο μας παρακαλούν αλλά ζουν τη ‘νέα’ ζωή κι αυτό φαίνεται!
Οι άλλοι τι κάνουν; Τι λένε; Μιλούν με αγάπη για το πρόσωπο του άλλου, όλων μας;
Ή οι περισσότεροι στάζουν δηλητήριο! Μιλούν με άχτι για κάτι που δεν καταλαβαίνουν; Μιλούν κι αυτοί, τελευταία όλο και περισσότερο για την ‘αποδόμηση’. Στην ουσία μιλούν για τον ‘Neo’ τους άνθρωπο! Έτσι όπως θέλουν αυτοί τον νέο τους άνθρωπο! Τι να πούμε εμείς(οι χριστιανοί)! Άσ’τους να λένε! Είπαμε, αυτεξούσιος ο άνθρωπος ………….
Ο καθένας μπορεί να ‘έρθει’ και να ‘δει’ όπως είπαμε και άλλη φορά! Κι αν πραγματικά θέλει, κάτι θα ‘βρει’. Η διάθεσή μας, λοιπόν ανοίγει ‘οδούς’…..
23 Οκτωβρίου 2008 στις 12:17 μμ
ilias
Η συζήτηση σ΄αυτόν τον δεύτερο γύρο διεξάγεται σε πολύ πιο κόσμιο τόνο κάτι πολύ ευχάριστο. Προκειμένου να διατηρηθεί έτσι νομίζω πως που και που χρειάζεται και λίγο χιούμορ, άντε να το πω πλάκα.
http://picasaweb.google.gr/mbholgr/Photos#5260287727056343522
23 Οκτωβρίου 2008 στις 1:38 μμ
πφφφφ
Η απελπισία είναι η καταστατική συνθήκη του ανθρώπου και κανείς δεν εξαιρείται από αυτήν. Η ένστασή μου στα άρθρα του Ξυδάκη είναι ότι αντιμετωπίζουν με επιείκια την ανορθολογική διαχείριση της απελπισίας, που είναι η καταφυγή στη θρησκεία.
Αναγνωρίζω ότι η θρησκεία παρέχει παρηγορητικές υπηρεσίες στον πάσχοντα άνθρωπο, αλλά δε θεωρώ ότι αυτές οι υπηρεσίες είναι κάτι παραπάνω από στυγνό εμπόριο ελπίδας. Κανείς δε σώθηκε από τα παρηγορητικά ψέματα της θρησκείας, γιατί τελικά κανείς δε σώθηκε ποτέ από τίποτα.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 2:04 μμ
Maigret
Στην προσπάθεια μου να καταλάβω, αναρωτιέμαι εάν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για είδη παρηγοριάς, ήτοι για τρόπους με τους οποίους μπορεί κανείς να παρηγορηθεί. Και έπειτα εάν θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε και να διαβαθμίσουμε αυτά τα είδη παρηγοριάς (όπως κάνουμε π.χ. με τα είδη ψυχαγωγίας: βιβλίο, τηλεόραση, κιν / γράφος, κλπ.). Αναρωτιέμαι, με άλλα λόγια, εάν θα ήμασταν σε θέση να ισχυριστούμε ότι υπάρχουν εύκολα και δύσκολα είδη / τρόποι παρηγοριάς, φαστ-φουντ αλλά και επίπονοι τρόποι / διαδικασίες παρηγοριάς. Κι έστω, ότι υιοθετούσαμε μια τέτοια οπτική, τότε ποιό συμπέρασμα θα συναγάγαμε σχετικά με το προσκύνημα στην Άκρη της Πόλης και πώς θα διαμορφωνόταν μία πιθανά κριτική του προσέγγιση, δίχως την a priori απαξίωσή του.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 2:52 μμ
Καπσουλης
Ας φροντισουμε ολοι να εφαρμοσουμε το γνωθι σαυτον και ας αρχισουμε την προσπαθεια για λιγωτερη αλλαζονεια.Τοτε ισως συναντηθουμε σε καλλιτερα μερη.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 3:44 μμ
manitaritoubounou
Γράφω πριν διαβάσω αυτή τη 2η σειρά μηνυμάτων.
Κρατώ από το γράψιμό σου τι λέξεις- εκφράσεις: σιωπή και σφοδρότητα, αφορμές και αντιδράσεις, φόβο των ανθρώπων και εδραιωμένες πεποιθήσεις!!!
Με αυτά τα όντως «συμπλέγματα» πως να ακουμπήσουν τα οστά ενός ασκητή; Να φιλοξενηθούν τα κόκαλα ενός Ρώσου; Να χαραμιστεί χρόνος από μας τους οπαδούς χρόνου-χρήματος ή του χρόνου-απόλαυσης;
ΥΓ Η προσκύνηση μέσω των οστών των Άκτιστων Θείων Ενεργειών φαντάζει από-κοσμη, δηλαδή μακρυά από τον κόσμο της διαπλοκής τραπεζών και μοναχισμού. Φταίει ο φοβισμένος, ιδεολογικοποιημένος, εδραιωμένος κόσμος τόσο πολύ, ώστε να απορούμε;
Βεβαίως και όχι πολύ.
Ας συνεχίζουμε να παίζουμε και με το μυστήριο. Ο ορθός λόγος του χρόνου-χρηματος τελειώνει οσωνούπω… Τουλάχιστον στη πίσω μεριά το νου και των συνειδήσεων.
Εύγε αδελφέ.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 4:42 μμ
πφφφφ
Ωχ, πλακώσαν οι μουτζαχεντίν.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 5:26 μμ
nikoxy
@visitor:
Το πλάνο με το βαγονέτο στο Στάκλερ διαρκεί περίπου 4:30, κι όχι 12′, σόρρυ.
Απ’ τη στιγμή που ξεκινάνε σιωπηλοί έως την πρώτη ατάκα.
Ολη η ταινία βρίσκεται στο google video.
23 Οκτωβρίου 2008 στις 5:51 μμ
today
ilias
edw na deis plaka
23 Οκτωβρίου 2008 στις 6:27 μμ
visitor
nikoxy, παρακαλώ, no need for, πιθανό να κάνω εγώ λάθος. Η ταινία είναι καταπληκτική και συνήθως δεν είναι πιασμένη.
24 Οκτωβρίου 2008 στις 12:38 πμ
aerosol
Έχω την εντύπωση πως ο περισσότερος κόσμος -είτε προσκυνά λείψανα είτε όχι- αποζητά κάποιον να του δώσει απλούς κανόνες και επιβλητικές τελετουργίες. Και κάποιοι πάντα φροντίζουν να του δίδονται αφειδώς και τα δύο. Όμως το δεν θεωρώ αυτό πνευματική αναζήτηση ή ειλικρινή μεταφυσική απορία. Δυστυχώς, ούτε ειλικρινή λαχτάρα για συμπόνια ή συγχώρεση. Τουλάχιστον όχι του είδους που δίνεις πριν πάρεις. Είναι απλά ένα είδος ασπιρίνης για να υποχωρεί πρόσκαιρα ο πόνος. Αυτό ονόμασα λείψανο που βρωμά: την πεθαμένη μεταφυσική αγωνία που αρκείται σε τέτοια (για να λύσω και τυχόν παρεξήγηση).
Κατά τα άλλα:
Αμφισβητώ τον διαχωρισμό πιστής πλέμπας και άνευρης αθεϊστικής ελίτ. Δεν είχα σκοπό να βάλω στην θέση του κάποιον διαχωρισμό μεταξύ «καλής» και «κακής» εσωτερικότητας. Βρίσκω, όμως, σημαντική διαφορά ανάμεσα στους ενοχικούς τυπολάτρες του θρησκευτικού τουρισμού, και σ’ αυτούς που νιώθουν πράγματι έρωτα για το Θείο (ή το Είναι, για κάποιους άλλους) και είναι πρόθυμοι να αλλάξουν οι ίδιοι για να μοιάσουν στην ομορφιά και την αλήθεια που τους εμπνέει. Σε κάποιο βαθμό, είναι σε αντίπαλα στρατόπεδα. Το «δίδαγμα» των τελευταίων δεν βρίσκει συχνά πρόσφορο έδαφος στους πρώτους. Τα σημαινόμενα του λειψάνου δεν νομίζω πως αφορούν πολλούς από τους προσκυνητές του.
Α, ξέχασα το σημαντικότερο! Εγώ ευχαριστώ για την πλούσια αφορμή για σκέψεις και συζήτηση.
24 Οκτωβρίου 2008 στις 1:19 πμ
Ilias
@today
Τι πρεπει να διαβασω και αναφορές? Ώπα, μόνο να παρακολουθώ τα δρώμενα εδω είναι ένα immaterial labor που έχει όλα τα μειονεκτήματα του ΄΄επέκεινα΄΄ χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα του. Μη τρελλαθούμε κιόλας…
24 Οκτωβρίου 2008 στις 1:31 πμ
Ilias
@ aerosol
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο έρωτας για το θείο πρέπει να εκφέρεται στο ουδέτερο γένος για να αποκτά κύρος.
Δλδ αν το αντικαθιστούσαμε με »έρωτα για την θεία΄΄ ή »έρωτα για τον θείο» θα είχαμε ένα γλωσσολογικό θέμα υπονόμευσης του νοήματος έτσι?
24 Οκτωβρίου 2008 στις 6:18 πμ
manitaritoubounou
@ πφφφφ
μήπως εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια;
ΥΓ Σε διαβάζω παντού και βλέπω στράτευση
24 Οκτωβρίου 2008 στις 9:01 πμ
«Στην άκρη της πόλης» ή στην άκρη του Μεσαίωνα; « SOFISTIS
[…] Ολόκληρο το νέο κείμενο του κου Ξυδάκη ΕΔΩ […]
24 Οκτωβρίου 2008 στις 10:49 πμ
~~
@SOFISTIS
» μπούρδες…. μπούρδας…… χεστηκαμάν……»
μα που νομίζετε οτι απευθύνεστε; στο λαό του μπουρδιστάν; ή σε ανοήτους;
την άλλη φορά που θα μας «στείλετε» κάπου να ξέρετε οτι δεν θέλουμε να διαβάζουμε περι μπούρδας κτλ.
πιο ήσυχα λοιπόν, οι φωνές κουράζουν και εκνευρίζουν.
24 Οκτωβρίου 2008 στις 11:56 πμ
ilias
Νομίζω πως μπαίνει ένα θέμα όταν υποστηρίζονται ΄΄ουσιαστικές΄΄ απόψεις και παράλληλα διατηρείται η ανωνυμία. Παραπέμπω σε ένα σχόλιο του Dan Gillmor (συμμετείχε στο πρόσφατο συνέδριο περί νέας δημοσιογραφίας στη Θεσσαλονίκη) που βρήκα στο μπλογκ του Ναυτίλου.
The point is that while anonymity is a vital tool to preserve, we should strongly encourage people to stand behind their own words. And, crucially, we should have a default position when we see anonymous speech: Don’t trust it.
In fact, when it comes to anonymous or pseudonymous personal attacks, the default position should be to actively disbelieve what we’ve read or heard.
We should not give the cowards who post such things any slack at all.
There are exceptions, but rare ones.
ΥΓ: Καλά δεν θα το μεταφράσω κιόλας…τα είπαμε αυτά ..immaterial labor αλλά μέχρι ενός σημείου.
24 Οκτωβρίου 2008 στις 1:54 μμ
aerosol
@ Ilias:
Σκέφτομαι και άλλες χαριτωμένες αντικαταστάσεις, αλλά τότε θα μετέτρεπα τον χώρο του Νίκου Ξυδάκη σε προσωπικό μου λούνα-παρκ. Σταματώ εδώ και ευχαριστώ όλους για την ενδιαφέρουσα κουβέντα.
25 Οκτωβρίου 2008 στις 12:49 πμ
kaliparaskevi
-Mπορεί η θρησκοληψία να κρυφτεί πίσω από αποσπάσματα του Ράμφου;
-Μπορεί η θριαμβευτική αναφορά στην ταινία του Γιάννναρη να εξαλείψει την απόσταση μεταξύ μικρομεσαίου θεατή -έστω κριτικού αστικής φυλλάδας- από την πραγματική βίωση της ζωής στην «άκρη της πόλης»;
– Μπορεί ο λεξιλάγνος εγκεφαλικός αυνανισμός να υπερκεράσει το αυθεντικό βίωμα;
– Πόσο ηθικό είναι το να προσπαθεί -με παχυλή αμοιβή- να μας πείσει ότι μπορεί να βιώσει αυτό που φοβάται να αγγίξει;
Δύσκολο το ζειν κ. Ξυδάκη….. Θεωρητικώς και για επιφυλλίδες, ανέξοδο και προσοδοφόρο…
25 Οκτωβρίου 2008 στις 6:25 πμ
skoug
@ kaliparaskevi!
Ax kaliparaskevi, πόση ανάγκη φαίνεται να έχεις για αφορισμούς, δογματικούς διατυπωμένους με κραυγές κοράκου!
Καλημέρα σας
25 Οκτωβρίου 2008 στις 9:15 πμ
X.M.
Mέσα σε δάσος περπατώ. Nίκο, Nίκο είσαι εδώ. Λύκοι το δάσος και πίσω απ’ τους λύκους κοιμούνται δέντρα και πουλιά.
Πόσο απελπιστικά δύσκολο είναι να συνζητηθούν και να κατανοηθούν τα αυτονόητα και τα στοιχειώδη. Eφιάλτης.
Mας νέμεται σκληρά η επιστήμη. Kαι η ενημέρωση.
Όταν (αν) έρθει η ώρα καθενός να τα αντιληφθεί θα αναβλέψει εντός τους.
Μέχρι τότε περιγράφουμε (ολοι) και πολεμούμε (όσοι) σπηλαιώδεις σκιές.
Καλά μας κουράγια.
X.M.
25 Οκτωβρίου 2008 στις 2:31 μμ
Αντώνης
Άλλος, για Ελευσίνα;
Πώς είναι δυνατόν στο δρόμο για Ελευσίνα, παρέα με «λύκους», να περάσεις από το Μενίδι να «σκύψεις» και να «μιλήσεις» με τον Άγιο!; Δεν γίνονται αυτά! Αυτοί που έχουν αποκηρύξει τους αγίους δεν έχουν καμία δουλειά στο Μενίδι. Το θεωρούν γλίστρημα, επιστροφή στις σκιές, δεν περιμένουν τπτ από τον Άγιο, από τον Θεό, θεωρούν τον εαυτό τους- τον άνθρωπο, αδέσποτο , χωρίς σκοπό, δεν υπάρχει η λέξη επιστροφή. Λύπη, λύπη, απελπισία, απόγνωση, ελπίδα πουθενά, λύτρωση μόνο με το θάνατο, απίστευτα πράγματα, ΜαύροΧάλι δηλ.
Αλλά επιμένουν, εκεί, στα δικά τους, συνήθισαν τόσο το σκοτάδι τους, στην απελπισία τους που δεν δέχονται χείρα βοηθείας ούτε από ανθρώπους ούτε από Αγίους. Τι γίνεται λοιπόν τώρα; Ευχής έργον να αλλάξουν νου, όλοι. Να προσπαθήσουν να βγουν από την παγίδα στην οποία έπεσαν παρασυρόμενοι από τη σκέψη του Α ή του Β…
Μακάρι να βρει ο καθένας το δρόμο του…
25 Οκτωβρίου 2008 στις 8:09 μμ
Belbo
Το κείμενο ήταν πολύ ενδιαφέρον (όπως πάντα κε Ξυδάκη!) και μου κάνουν και εμένα εντύπωση οι αντιδράσεις. Πρώτα απ’ όλα ποιος είναι αυτός ακριβώς που θα κρίνει τις υπαρξιακές αναζητήσεις του οποιουδήποτε ανθρώπου (είτε αναλφάβητου είτε διδακτορικού!) και με ποιο δικαίωμα θα το κάνει ακριβώς αυτό;
Από τον απόλυτο μηδενισμό μέχρι την τυπολατρεία της οργανωμένης Θρησκείας, μέχρι και τη μετεμψύχωση, ο άνθρωπος έχει αναζητήσει όλους αυτούς τους δρόμους για να μπορέσει να αντι-παλέψει με το γεγονός ότι σε λίγα σχετικά χρονάκια κλύνει μια πόρτα (από πάνω αυτή τη φορά) και γίνεται τροφή στα πιο ασήμαντα ζωύφια του κόσμου αυτού. Έχει κάποιος τις απαντήσεις; Και αν όχι, τότε με ποιο δικαίωμα θα κοροϊδέψει τη γριούλα που φιλάει το σάβανο; Γιατί αυτό είναι αστείο, ενώ το να πιστεύει απλά σε μια «ανώτερη δύναμη», ή να ψάχνει μια «ανώτερη εσωτερικότητα» είναι καλύτερο; Επίσης ποιος είπε ότι το να μην πιστεύει τίποτα είναι εξυπνότερο (δεν έχω δει πολλά πράγματα να δημιουργούνται στο κενό τελευταία).
Αυτό που θέλω να πω με το χαζό μου γράψιμο είναι ότι όλοι «γραφικοί» είμαστε: από την «αμόρφωτη» γριούλα που σκύβει και φιλάει το λείψανο, μέχρι τον «διδακτορικό» που διαβάζει απεγνωσμένα στο Internet τα αποτελέσματα του πειράματος στο Cern. Και είναι μάλλον δείγμα ανθρωπιάς να σεβόμαστε τη γραφικότητα του άλλου σε ένα τόσο σημαντικό θέμα, ιδιαίτερα αν είμαστε και πιο μορφωμένοι από αυτόν…
25 Οκτωβρίου 2008 στις 9:49 μμ
Ναπολέων Παπαδόπουλος
«μήπως και συλλάβουμε κάτι από την πάντα διαφεύγουσα ουσία»
Για να είναι «πάντα διαφεύγουσα» πρέπει να υπάρχει, αγαπητέ Νίκο…
Την περίπτωση ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «ουσία» την έχεις σκεφθεί καθόλου;
Να μην είναι δηλαδή ο κόσμος αιτιοκρατικός, αίτιο-αποτέλεσμα, να μην είναι υποχρεωτικό να έχουν όλα «ουσία-σκοπό»;
Κι αν η μόνη «ουσία» είναι η ίδια η ύπαρξη και τίποτ’ άλλο; Από τα …μποζόνια ξεκινώντας και έως όλο το «Σύμπαν»;
Γράφω στριμωγμένα, από ιν-καφέ, λόγω δικτυακών προβλημάστων στο χωριό μου, και δεν θα επεκταθώ.
Κάν δεν έχω την άνεση να διαβάσω τα προηγούμενα σχόλια. Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι…
Από βδομάδα περισσότερα.
αγάπη – αφοπλισμός – ειρήνη
Ναπολέων
25 Οκτωβρίου 2008 στις 9:56 μμ
visitor
Belbo, εγώ, στο σχόλιό σου βρίσκω φράσεις τις οποίες ανακαλώ πολλές φορές σιωπηλά στην καθημερινότητα. Δεν νομίζω πως είναι χαζό το γράψιμό σου. Σε αυτό το οποίο διαφωνώ είναι περί «γραφικότητας», όπως και είμαι σχεδόν βέβαιος πως η σάτιρα εν έτει 2008 δεν είναι τίποτε άλλο από κοροϊδία σε εμπορεύσιμη εκδοχή. Η μόρφωση απέχει ως αντίκτυπο ανάλογης συμπεριφοράς.
26 Οκτωβρίου 2008 στις 1:59 πμ
ilias
Δεν είναι κάθε σάτιρα commodity, αυτά τα λένε οι τεμπέληδες, αυτοί που βαριούνται να ψάξουν. Σε ακηδία τραβιούνται…
Play: http://www.molleindustria.org/faith-fighter
Άιντε κανάρια….