Η Λένα Πλάτωνος ήταν η μούσα της ενηλικίωσής μας. Μια κοπέλα της γενιάς μας, που έβαλε τον λυρισμό των σύνθι της πλάι στους Clash και τους Birthday Party, πλάι στον Σκριάμπιν, και μας έβαλε ν’ ακούσουμε την Αθήνα, την Ελλάδα, τους εαυτούς μας.
Το Σαμποτάζ του ’81, με τα απίστευτα φωνητικά του Παλαμίδα, ο Καρυωτάκης, οι Μάσκες του Ηλιου του ’84, αποκάλυπταν μιαν Ελλάδα μοντέρνα και ακομπλάριστη, πονεμένη και ερωτευμένη, κοσμοπολίτισσα και αυτοφυή. Νιώσαμε περήφανοι, ευάλωτοι, πλούσιοι, νιώσαμε εμείς.
Η Λένα Πλάτωνος με τον electronica λυρισμό της, η έγκλειστη της Αλεξάνδρας, μια οπτασία, μια ζεν μούσα, η πολυφίλητη των φυλών και των γενεών, από το ’80 έως σήμερα, η νεράιδα μιας καλαμένιας ντισκοτέκ*.
Την λατρέψαμε τότε, όταν μαζί ενηλικιωθήκαμε, αργά και βασανιστικά. Την αγαπάμε το ίδιο και σήμερα: είναι το ίδιο τρυφερό λαμπερό ανυπόκριτο πλάσμα.
Καλώς ήλθες πάλι, Λένα. Καλοτάξιδη. Σε προσμένουμε στο Ηρώδειο, στις 28 Ιουλίου.
7 Σχόλια
Comments feed for this article
19 Μαρτίου 2008 στις 3:27 μμ
greekgaylolita
Θα συμφωνησω κυριε Ξυδακη, Νικο μου.
Οι ηλεκτρονικες μυθοπλασιες της Πλατωνος αποδειχτηκαν προφητικες πολυ πριν ο Γενικος Λογος κυριαρχησει-με καθυστερηση λογω της συνηθους διαφορας φασης- και στην Ελλαδα.
Ειχε το χαρισμα, κι ακομα το εχει, απ’οτι διαπιστωσα ακουγoντας επανειλλημενως τα Ημερολογια αναφερομενη σε καταστασεις αυτου που θα οριζαμε ως προσωπικο περιθωριο , να τα μεταφερει στη Μεγαλη Συλλογικη Περιπετεια, φαντασματοποιημενα μ’ενα συγκεκριμενο τροπο.
Το τροπο της ποιησης.
Ετσι οι μουσικες της μυθοπλασιες αποδεικνυονται πολυ πιο ισχυρες απ’οτι αν στηριζοντουσαν καθαρα στη περιπλανηση της νοτας.
Σκυβοντας πανω απο το εκαστοτε υλικο της μ’αυτο το τροπο, εχω την αισθηση πως η Λενα μπορει να συνδυαζει την κληρονομια των εξαιρετικων μουσικων σπουδων της με τα καινοτομικα ιχνη των ηλεκτρονικων τοπιων στιν οποιων τις ατμοσφαιρες επεμβαινει, υιοθετει και επαναχαρασσει καθως επιχειρει καθε φορα να μιλησει για την πολυμορφη και αντιφατικη συγχρονη πραγματικοτητα.
Tωρα πια με μεγαλειο μεεσα απο τη συντριβη.
19 Μαρτίου 2008 στις 6:25 μμ
Αθήναιου Βορβορυγμοί » Blog Archive » Το κουνέλι της Πιλάρ
[…] τη Λένα Πλάτωνος ( εδώ και εκεί και εκεί). […]
19 Μαρτίου 2008 στις 9:37 μμ
Παράφωνος
Νιώθω ηλίθιος,
Η Λένα Πλάτωνος στο αγαπημένο στέκι μου, παρέα με τις εκδόσεις που λάτρεψα από τα φοιτητικά μου χρόνια
και δεν το πήρα είδηση…
Ίσως η ζωή με παρασέρνει σε λάθος διαδρομές…
Καλησπέρα αγαπητέ… Θα τα πούμε τον Ιούλη στο Ηρώδειο
20 Μαρτίου 2008 στις 2:45 μμ
sensualmonk
[hear, hear! [αλλά και ο ε.σ. και ο g.g.l, πώς τα λένε, τα ατιμούτσικα! ;-)]]
24 Μαρτίου 2008 στις 2:07 μμ
sensualmonk
και δίπλα στην τέχνη, η ζωή – ή
δράστε -αν θέλετε- και διαδώστε: συμβόλαιο συμβίωσης – ένα βήμα ακόμα
http://sensualmonk.blogspot.com/2008/03/blog-post_24.html
[με την ελπίδα ότι θα μου συγχωρέσετε την αθέμιτη χρήση του χώρου των σχολίων σας]
25 Μαρτίου 2008 στις 6:19 μμ
Αγαδίρ
Ανυπομονώ να ακούσω από την αρχή Λένα Πλάτωνος. Εϊμαι σίγουρη ότι πάλι θα φέρει νέα αρώματα και χρώματα σε αυτή την πόλη, μια ξεχασμένη ποίηση.
27 Μαρτίου 2008 στις 7:58 μμ
bubbles-gr
new blog about arts