Θα περίμενε κανείς ότι η τόσο επίμονα παρασκευαζόμενη ατμόσφαιρα εορτών θα κυριαρχούσε αυτές τις μέρες, θα σκέπαζε γκρίνιες, μικρότητες, κακίες, πολιτικές τριβές. Ναι, καλά… Στη βραδινή ζώνη η Ελλάδα παρακολουθεί τον εαυτό της παραβάτη και έκνομο: αυθαίρετες οικοδομές που αποκαθηλώνουν ή απειλούν υπουργούς, βάναυσους χρηματισμούς εφοριακών, κορυφαία πολιτικά πρόσωπα να ψελίζουν διάφορα υποκριτικά.
Στην ίδια βραδινή ζώνη η Ελλάδα χαχανίζει αμήχανη και φθονερή με τις χυδαιότητες που ανταλλάσσουν αστέρες της σόου μπίζνες. Ολο το βράδυ πια τροφοδοτείται από τα φρικιά του τηλεμεσημεριού, από κραυγές και υστερίες, από ρημαγμένα πρόσωπα. Θα μπορούσε να είναι μια φάρσα στημένη από σαρδόνιους ακτιβίστες του μηντιακού αντάρτικου, αλλά δεν… Ολα συμβαίνουν σχεδόν σοβαρά, πραγματικά. Η πραγματικότητα υπάρχει με όρους φάρσας.
Η μηντιακή χυδαιότητα συνυπάρχει ταιριαστά, εκρηκτικά, με τη διάσπαρτη ανομία. Η πολιτική ειδησεογραφία αναλώνεται σε παρακολούθηση τραπεζικών λογαριασμών, παραβάσεις πολεοδομικών κανονισμών και εργατικών νόμων, αμφιλεγόμενους διορισμούς, σκαστές ή μόλις καλυμμένες περιπτώσεις διαφθοράς. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν.
Οι διασκεδαστές λοιδωρούν τους πολιτικούς όλο και πιο άγρια, απαξιώνουν την ήδη εξουθενωμένη πολιτική τάξη, και μαζί τους απαξιώνουν την ίδια την πολιτική. Σε αυτή τη σκοτεινή σύμφραση, ο πολίτης χειροκροτάει τον εξευτελισμό της πολιτικής, αλλά μαζί υπογράφει και τη δική του έκπτωση: δεν είναι πια πολίτης, είναι ακροατήριο, μετρούμενη αντίδραση, σκυλί του Παβλόφ.
Την ίδια στιγμή, η ατμόσφαιρα των εορτών ―που λέγαμε― ανάβει ελάχιστα μόλις εικοσιτετράωρα πριν απ’ τα Χριστούγεννα. Με πίστωση, με δόσεις, με το δώρο προφαγωμένο, χωρίς έγνοια για ισοσκελισμένο και αύταρκες νοικοκυριό, το πλήθος βομβεί γύρω από το πάμφωτο City Link, κάνει ουρές για έναν καφέ στο Ζόναρς. Γύρω από μια τόση δα νησίδα αστικής χλιδής, μια σμικρυμένη προσομοίωση των στοών του Μιλάνου και του Παρισιού, ή της νεοϋορκέζικης Φιφθ Αβενιου, οι Ελληνες, νεόπτωχοι και νεοχλιδάτοι, αναζητούν ταυτότητα καταναλωτή και αγοραζόμενη ευεξία ― αλίμονο, στην πανακριβότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης με τις χαμηλότερης ποιότητας υπηρεσίες!
Με απαξιωμένη πολιτική, με διάτρητο δημόσιο βίο, με διάχυτη και δομική την ανομία, χλευαστές και αυτοχλευαζόμενοι, ανυπόφορα ατομιστές, δεσμώτες των στερεοτύπων περί νεοελληνικότητας, διαπλέουμε τον καιρό των Χριστουγέννων.
7 Σχόλια
Comments feed for this article
22 Δεκεμβρίου 2007 στις 12:11 πμ
no frost
Ένα λεπτό αγαπητέ μας φίλε Νίκο. Πώς η πραγματικότητα εκφέρεται σαν φάρσα; Αυτό θα συνέβαινε αν υπήρχε όντως μία πραγματικότητα με την αξιακή υπόσταση της οποίας ταυτίζονταν όλοι ή οι περισσότεροι. Αντιθέτως η πραγματικότητα των περισσοτέρων από μας όχι μόνον δεν ταυτίζεται με όσα γελοία βλέπουμε καθημερινά αλλά συγκρούεται, εξ ού κι ο ψόγος. Γιατί να μην κράξει ή να μην λοιδωρίσει κανείς έναν υπουργό απασχόλησης που βλέπει με ένα σεμνό μπλουτζηνάκι και με περισπούδαστο ύφος ινστρούχτορα να διαβαίνει του Μαξίμου και να βλέπουμε μετά σε αεροπλανικά πλάνα τις 11 πολεοδομικές παραβάσεις που έκανε στο παλατένιο «αναψυκτήριο» για τους Ινδούς ..φιλοξενούμενους; Καλέ Αυτό είναι νούμερο επιθεώρησης από μόνο του! Πώς να πάρει σοβαρά τις ..παραινέσεις του ευρωαπατεωνίσκου Μπαρό; Τι να πει όταν οι εφοριακοί που τα πήραν ήταν διαπλεκόμενοι με υπουργεία; Άσε τις ασύμμετρες απειλές που προηγήθηκαν. Όλα αυτά δεν είναι για να προκαλούν κατάθλιψη. Είναι για γέλια. Κι εδώ δεν απαξιώνεται καμία πολιτική γιατί όλοι αυτοί είναι λιμασμένοι για λεφτά, δεν κάνουν πολιτική. Είναι στο στάδιο «Θέλω μια καραμέλα» που λέει κι ο σοφός. Σε στάδιο παιδικής ανωριμότητας με την ηλίθια αντίληψη πως η κατανάλωση σώζει.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πολύ απλό. Το έντονο κράξιμο του Λαζόπουλου στην «πολιτική σκηνή» και τα μήντια απελευθέρωσε ένα γενικότερο κράξιμο στα κανάλια και πολύ συντομώτερα αποκαλυπτήρια ακόμη και στα δελτία ειδήσεων. Κανείς δεν χαρίζεται πλέον σε κανέναν. Και αυτό είναι απελευθερωτικότατο. Το ..σουρεαλιστικό κλίμα που επικρατεί τον τελευταίο καιρό είναι προϊόν σύγκρουσης ακριβώς δύο πραγματικοτήτων. Της υποκρισίας των κερδοσκόπων-πολιτικών ή των καλλιτεχνικών σούργελων και εμάς, των άλλων. Μέσα σ ΄αυτά τα πλαίσια αν παρατηρήσατε δεν είδα και πολύ στεναχώρια για την απόπειρα αυτοκτονίας Ζαχόπουλου. Οι περισσότεροι θέλουν να μάθουν αν τόκανε για να προλάβει τις κασέτες του Τριανταφυλλόπουλου και αν έκανε λοβιτούρες. Κανείς δεν ξεχνάει και την υπεροψία του με την Ολυμπία που έκανε ακόμη και τον φλεγματικό Χατζηνικολάου να ουρλιάζει. Δεν ξέρω αλλά εγώ αυτό το ξεκαθάρισμα -κι ας εκφράζεται με ξεκατίνιασμα- το βρίσκω θετικό και διασκεδαστικό. Αρνούμαι την ενοχή του «που φτάσαμε, που καταντήσαμε» και τέτοια γιατί άλλοι κατάντησαν όχι εμείς. Όσο για το πνεύμα των Χριστουγέννων ..επιστροφή στον Νίτσε! Ούτε κανένας χρόνος αλλάζει αλλά συνεχίζεται το ίδιο, ούτε κανένας Χριστούλης ξαναγεννιέται ή θα μας προφυλάξει από τίποτα. Αυτό δεν εμποδίζει φυσικά τον καθένα μας να ζήσει το παραμύθι του όπως θέλει, κι εγώ το κάνω γιατί χρειάζονται κι οι ωραίες ψευδαισθήσεις στην ζωή αλλά μην τρελαθούμε κιόλας! Η αλήθεια είναι πάντα προτιμότερη όχι μόνο γιατί είναι έντιμη αλλά καλύτερα διαχειρίσιμη από το ψέμα! Ας ζήσει ο καθένας την αληθινή πραγματικότητά του κι ας την ενώσει αν μπορεί με άλλες αντίστοιχων ανθρώπων για να αλλάξουν κάποια πράγματα όπως εκφράστηκε π.χ στην τεράστια πορεία για το ασφαλιστικό. Γιατί να εστιάσω στον «καημένο Ζαχόπουλο» ή στον Μαγγίνα κι όχι σ΄αυτούς; Η αξιοπρέπεια μου αρνείται να ταυτιστεί με τα σούργελα πόσο μάλλον να εισπράξω ενοχές ή θλίψη για λογαριασμό τους.
Καλά Χριστούγεννα
Εργατοφρήντριχ Νίτσε.
22 Δεκεμβρίου 2007 στις 3:09 πμ
ilias
Τουλάχιστον να μας έφερνε ο Αι Βασίλης κάνα διαζύγιο του πρώτου από την πρώτη και στην συνέχεια κάνα ειδύλλιο με μοντέλα πχ, Καγιά.
Αλλά που τέτοιος μπουναμάς…Με Ζαχόπουλο και συμβασιούχες θα τη βγάλουμε…
22 Δεκεμβρίου 2007 στις 6:48 μμ
sofistis
Χρόνια πολλά, νάστε καλά και ότι επιθυμείτε..
22 Δεκεμβρίου 2007 στις 8:21 μμ
Αννα Αγγελοπούλου
Αυτό για την «πανακριβότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης με τις χαμηλότερης ποιότητας υπηρεσίες» πώς το έβγαλες; Μάλλον δεν έχεις ταξιδέψει στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οπότε δικαιολογείσαι… Και μην μου πεις για τον καφέ που στην Piazza di Spagna της Ρώμης κοστίζει 1 ευρώ ενώ σε μας 3,5 γιατί όλοι αυτοί που τα λένε συγκρίνουνε καφέ στο Γρηγόρης μικρογεύματα με καφέ στον Διόνυσο και με θέα την Ακρόπολη. Ε, κάμποσο έχω ταξιδέψει και ταξιδεύω στας Ευρώπας και κάτι παραπάνω γνωρίζω από εσένα, τον καημενούλη, που δεν έχεις πάει έξω από τα σύνορα της Ελλάδας, καθώς φαίνεται…
26 Δεκεμβρίου 2007 στις 3:47 μμ
Αμάρτησα για το παιδί μου
Κυρία Αγγελοπούλου,
Ευτυχώς που ταξιδεύετε κι εσείς, και έχουμε αντικειμενικό ανταποκριτή εμείς οι αταξίδευτοι! Βλέπετε, το δώρο των 700 ευρώ δεν μας φτάνει για να ταξιδέψουμε εις τας Ευρώπας.
26 Δεκεμβρίου 2007 στις 3:57 μμ
Αμάρτησα για το παιδί μου
Νίκο,
Μη σας παίρνει από κάτω, καλέ! Η Ελλάδα δεν είναι μόνο μία. Κι ύστερα δείτε τι ποσοστό του πληθυσμού (και όχι των ανοικτών δεκτών) συντονίζεται με τις ασχήμιες της τηλεόρασης… Μολονότι καταφέρνουν να ακούγονται περισσότερο, δεν αποτελούν την πλειονότητα.
11 Οκτωβρίου 2008 στις 8:16 μμ
Αθήναιου Βορβορυγμοί » Blog Archive » Η φανταστική πόλη
[…] η φαντασίωση του “Άμστερνταμ”,· λίγο πιο πάνω, “η νησίδα της αστικής χλιδής” του City Link, εκδηλώσεις όλα αυτά μιας και μόνης […]