Καπνοί, τζακντάνιελς, ράπερς, νιάτα, τραγούδια μες στη βουή· τρεισίμισι ώρες λάιβ· την περασμένη Παρασκευή άκουσα τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τη Μάρθα Φριντζήλα και τους Λαϊκεδέλικα στον Σταυρό του Νότου· και θυμήθηκα τι έγραφα τον περασμένο Μάρτιο. Ισχύουν:
Εχει αυτό το χάρισμα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου: να τον νιώθεις δικό σου, να σε αφορά. Σε συγκινεί και σε συνεγείρει: ακούς σωματικά κι ακούς με την ψυχή, τα σκέφτεσαι, τα κουβαλάς τα τραγούδια του: τα επωάζεις κι ωριμάζουν. Και καθώς προχωρά, τον ακούς όλο και πιο αμφιβάλλοντα και γυμνό, να ανακατεύει ήχους και ακούσματα, να εξαπολύει δημώδεις φωνές και στίχους του Πεσσόα, λαϊκούς θρήνους και στίχους του Καρούζου, να αφουγκράζεται την ασυναρτησία του παρόντος και να τη μετουσιώνει σε υπαρξιακή κατάδυση, σε παρηγοριά. Να διαλύει τη φόρμα του τραγουδιού – αυτός ο τραγουδοποιός…
91 κείμενα από 7
βλέμμα 
4 Σχόλια
Comments feed for this article
31 Οκτωβρίου 2006 στις 8:32 μμ
old boy
Θεωρώ τον Παπακωνσταντίνου μακράν των υπολοίπων το μεγαλύτερο μέγεθος της σύγχρονης ελληνικής μουσικής και πιστεύω ότι η ιστορία θα του φερθεί πολύ πιο γενναιόδωρα απ’ ό,τι του φέρεται η εποχή του.
1 Νοεμβρίου 2006 στις 2:41 μμ
m.hulot
η βροχή από κάτω είναι ένας σπουδαίος δίσκος, ο καλύτερος ελληνικός που κυκλοφόρησε μέσα στο 2006, με διαφορά.
η παρασκευή το βράδυ ήταν απ’ τις ελάχιστες που έχω απολαύσει τόσο με ελληνική μουσική και η φριντζήλα συγκλονιστική.
ευτυχώς, ο θ. παπακωνσταντίνου αποκτάει σταθερά όλο και μεγαλύτερο και πιο φανατικό κοινό. ήταν εντυπωσιακή και η σύνθεση του κόσμου…
1 Νοεμβρίου 2006 στις 2:54 μμ
nikoxy
Παρασκευή, ε, Μεσιέ Υλό; Κάπου κοντά θα ήμασταν…
Εντυπωσιακή η σύνθεση του κοινού, παρότι ήταν φορές που ενοχλήθηκα από τη φασαρία (μήπως έφταιγε η αίθουσα;). Αλλά πάλι, έτσι είναι στο λάιβ, ο βόμβος του κοινού προστίθεται στη μουσική, πλουτίζει το σετ.
Πώς καμαρώνω τον συνομήλικό μου Θανάση από τον κάμπο…
12 Νοεμβρίου 2006 στις 3:54 μμ
mahnar
Ελικρινά για όποιον ακούει χρόνια μουσικές και έχει ταξιδέψει το μυαλό και η ψυχή του με αυτές, ο Παπακωνσταντίνου είναιότι καλύτερο έχει φανεί στην ελληνική δισκογραφία εδώ και πολλά χρόνια.Κατά την γνώμη μου τα σημάδια της εξέλιξης του ήταν φανερά στην «Ανδρομέδα και τη Γη» όπου σε κάποια λαϊκότροπα τραγούδια έσβηνε το φινάλε τους με σμίξιμο γκάιντας σε ένα απίστευτο κρεσέντο.»Η βροχή από κάτω» είναι μιά ποιητική συλλογή γραμμένη με ήχους,χαμηλόφωνη,πάει βαθειά και δημιουργεί μουσικά περιβάλλοντα που πολύ θα ζήλευαν ο Eno,οι Tuxedomoon και άλλοι παρόμοιας κλάσης δημιουργοί.Εγώ προσωπικά τον άκουσα τις δύο πρώτες φορές αργά τη νύχτα ,μόνος με ημίφως,σαν να είχα παρέα τον Παπ.Ήταν μέθεξη και η καλύτερη στιγμή του δίσκου ήταν «Τα ορυχεία». Το βρίσκω την πιο εξομολογητική στιγμή του καλλιτέχνη προς το κοινό του. Και αυτό μου αρέσει πολύ-πάρα πολύ.Γιατί αυτός ο καλλιτέχνης ομολογεί πως η δική μας παρουσία-ακρόαση είναι σημαντικό στοιχείο πρόκλησης για δημιουργία.
Μου αρέσουν επίσης οι διασκευές-αναφορές των Λαϊκεδέλικα στις παραστάσεις τους:Guns of Brixton & I faught the law των Clash, Venus in furs των V.U.,Alabama song-Kurt Weil(στοιχειωμένο κομμάτι-πόσους ερμηνευτές έχει γοητέψει!).
Για την ερμηνευτική δεινότητα της Φριντζήλα έχω να πώ ότι είναι μια περίπτωση μοναδική με παράλληλη αμεσότητα και θεατρικότητα στη σκηνική της παρουσία.Υπενθυμίζω εδώ την εκπληκτική της ερμηνεία στο θεατρικό «Η νύχτα του τράγου» του Χατζάκη με την ομάδα Sine qua non προ ετών.Όταν τραγουδάει δημοτικά νομίζεις ότι τα ακούς πρώτη φορά,λες και γράφτηκαν τώρα,ξαναπαιδεύεις την ακοή σου και ανακαλύπτεις στίχους ξεχασμένους.
Θα ξαναπάω.